ولایت معصومین(ع) در کلام امام رضا(ع)؛

امامت، انتخابی است یا انتصابی؟

امام رضا(ع) فرمودند: امام در مقام خود اختری است که بر افروزد و از دسترس دست‏یازان و وصف واصفان فراتر است. انتخاب بشر کجا به این پایۀ برتر رسد؟ عقل کجا و مقام امام کجا؟ کجا چنین شخصیتى یافت شود؟ خواهند به عقل نارساى خود امامى سازند و به رأى گمراه‏‌کننده پیشوایى پردازند اما جز دورى از مقصد حق، بهره نبرند.

گروه فرهنگی مشرق ـ به مناسبت عید غدیر که سالروز نصب اولین امام به جانشینی رسول خدا(ص) است، مقام والای «امام» را از زبان یکی از «امامان معصوم» مرور کرده‌ایم؛ بیانی که به‌تازگی از سوی یکی از سخنرانان مذهبی نیز گرفتار تفسیر نادرستی شده است.

در آخرین مجلس از کتاب أمالی صدوق، روایتی عجیب از امام رضا(ع) نقل شده که آن حضرت در پاسخ یکی از پرسشگران معنای امامت و مقام والای امامان را شرح می‌کند. این حدیث شریف، بسیار خواندنی و شگفت‌انگیز است. در اینجا متن کل حدیث را مطابق ترجمه محمدباقر کمره‌ای نقل کرده و در انتها نیز متن عربی را آورده‌ایم. آیات قرآن در متن فارسی داخل گیومه آورده شده و در متن عربی با رنگ سبز مشخص شده‌اند.

محمد بن بابویه معروف به شیخ صدوق (متوفی 381 هجری) کتاب مشهوری به نام «الأمالی» دارد که از دیر زمان مورد اقبال شیعیان بوده است. ایشان در طی 97 مجلس، احادیث منقول از پیامبر اکرم و ائمه معصومین علیهم السلام را املاء فرموده و شاگردان ایشان مکتوب کرده‌اند. هر مجلس از این کتاب شامل 1 تا 20 حدیث است.

******

 

مجلس نود و هفتم‏
روز پنجشنبه 11 روز از شعبان 368 هجری، مانده در مشهد رضا

عبد العزیز بن مسلم گوید ما در روزگار على بن موسى الرضا(ع) در مرو بودیم و یک روز جمعه در مسجد جامعش گرد آمدیم و تازه وارد بودیم. مردم موضوع امامت را مورد گفتگو داشتند و اختلافات بسیار میان مردم بود. من شرفیاب حضور سید و مولایم رضا(ع) شدم و موضوع بحث روز مردم را به او خبر دادم. لبخندى زد و فرمود اى عبد العزیز! مردم نادانند و از دین خود فریب خوردند. به راستى خداى عز و جل پیغمبرش را قبض روح نکرد تا دین او را کامل کرد و قرآن را به او نازل فرمود که تفصیل هر چیز در آن است. حلال و حرام و حدود و احکام و آنچه مردم بدان نیاز دارند در آن بیان کرد و فرمود «ما در این کتاب چیزى فرو گذار نکردیم» [انعام/ 38]. و در سفر حجة الوداع که آخر عمر پیغمبر بود فرمود «امروز دین را براى شما کامل کردم و نعمت خود را بر شما تمام کردم و اسلام را براى شما پسندیدم تا دین شما باشد» [مائده/ 3]. امر امامت از کمال دین و تمامیت نعمت است.

و آن حضرت از دنیا نرفت تا براى مردم معالم دین آنان را بیان کرد و راه آنها را روشن کرد و آنها را بر جاده حق واداشت على(ع) را براى آنها پیشوا ساخت و چیزى که امت بدان حاجتمند باشند وانگذاشت که بیان نکرده باشد. هر کس گمان کند خدا دینش را کامل نکرده کتاب خداوند عزیز را رد کرده و هر کس کتاب خدا را رد کند کافر است. آیا شما قدر امامت و موقعیت آن را در میان ملت می‌دانید؟ تا اختیار و انتخاب مردم در آن روا باشد؟ به راستى امامت اندازه‌‏اى فراتر و مقامى بزرگوارتر و موقعیتى بالاتر و آستانى والاتر و باطنى عمیق‏تر از آن دارد که عقل مردم بدان رسد و رأى و نظرشان بدان اندازه دهد تا بتوانند براى خود امامى انتخاب کنند. امامت مقامى است که حضرت ابراهیم خلیل پس از مقام نبوت و خُلّت از خدا، بدان رسید و این سومین درجه و فضیلتى بود که بدان مشرف گردید. و خداى تعالى جل ذکره بدان اشاره فرموده «به راستى تو را امام مردم ساختم» [بقره/ 124]. حضرت خلیل از شادمانى بدین درجه و مقام، عرض کرد «و از ذریه و نژاد من هم بهره‏مند باشند؟» خداى تبارک و تعالى فرمود: «عهد و فرمان من به دست ظالمان نمی‌رسد» [بقره/ 124]. و این آیه، امامت هر ظالمى را تا قیامت باطل کرده و آن را مخصوص برگزیدگان دانسته.

سپس خداى عز و جل او را گرامى داشت و امامت را در ذریه و نژاد برگزیدۀ او نهاد و فرمود: «اسحاق و یعقوب را به ابراهیم غنیمت بخشیدیم و همه را شایسته نمودیم و آنها را رهبرانى ساختیم که به دستور ما هدایت می‌کردند و کارهاى خیر را به آنها وحى کردیم و بر پا داشتن نماز و پرداخت زکاة را و براى ما عابدان بودند» [انبیاء/ 72]. این امامت همیشه در ذریه او بود و از هم ارث می‌بردند قرن به قرن تا به پیغمبر(ص) رسید و خدا فرمود: «به راستى سزاوارترین مردم به ابراهیم پیروان اویند و همین‏ پیغمبر و کسانى که گرویدند و خدا ولى مؤمنان است» [آل‌عمران/ 68].

این مقام امامت به آن حضرت اختصاص داشت و به دستور خدا آن را دریافت. به راستى که خداى تعالى آن را واجب کرده بود و به ذریه برگزیده منتقل گردید که خدا به آنها علم و ایمان داده. طبق گفته خداى عز و جل: «گفتند آن کسانى که به آنها علم و ایمان داده شد هر آینه در کتاب خدا ماندید تا روز قیامت» [روم/ 56]. آنها فرزندان على(ع) هستند تا قیامت، زیرا پس از محمد پیغمبرى نیست.

این نفهم‌ها چطور براى خود امام می‌تراشند با آنکه امامت مقام انبیاء و ارث اوصیاء است؟! امامت خلافت از طرف خدا و رسول خدا و مقام امیر المؤمنین است و میراث حسن و حسین است. امامت زمام دین و نظام مسلمین و عزت مؤمنین است. امامت بنیاد پاک اسلام و شاخۀ با برکت آن است. به وسیله امامت نماز و روزه و زکاة و حج و جهاد درست می‌شوند، غنیمت و صدقات بسیار می‌گردند، حدود و احکام اجرا می‌شوند، مرزها و نواحى کشور مصون می‌شوند. امام حلال و حرام خدا را بیان مى‏کند و حدود خدا را بر پا می‌دارد و از دین خدا دفاع مى‏کند «با حکمت و پند نیک» [نحل/ 125] و دلیل رسا به راه خدا دعوت می‌نماید. امام مانند آفتاب در عالم طلوع کند و بر افق قرار می‌گیرد که دست و دیدۀ مردم بدان نرسد.

امام ماه تابنده، چراغ فروزنده، نور برافروخته و ستارۀ رهنما در تاریکى شب‌ها و بیابان‏هاى تنها و گرداب دریاها است. امام آب گوارایی است براى تشنگى و رهبر بحق و نجات بخش از نابودی است. امام چون آتشى است بر تپه براى سرمازدگان، و دلیلى است در تاریکی‌ها که هر که از آن جدا شود هلاک است.

امام ابری است بارنده، بارانى است سیل آسا، آفتابی است فروزان و آسمانی است سایه‌بخش و زمینی است گسترده و چشمه‌‏ای است جوشنده و غدیر و باغى است. امام، امینى است یار و پدری است مهربان و برادرى است دلسوز و پناه بندگان خداست در موقع ترس و پیش‌آمدهاى بد. امام، امین خداى عز و جل است در میان خلقش و حجت او است بر بندگانش و خلیفه او است در بلادش و دعوت‏کننده به سوى خداى عز و جل است و دفاع‏کننده از خداى جل جلاله است.

امام کسى است که از گناهان پاک است و از عیوب برکنار، به دانش مخصوص است و به حلم و بردبارى موسوم. نظام دین است و عزت مسلمین و خشم منافقین و هلاک کفار. امام، یگانۀ روزگار خود است. کسى با او برابر نیست و دانشمندى با او همتا نیست و جایگزین ندارد. مانند و نظیر ندارد. بدون تحصیل [علم] مخصوص به فضل و از طرف مفضَّل منانِ وهابِ جواد و کریم بدان اختصاص یافته. کیست که به حقّ شناسایى امام برسد و تواند او را انتخاب کند؟ هیهات! هیهات! خِرد‌ها درباره‌اش گمراهند و خاطرها در گمگاه. عقل‌ها سرگردان و چشم‌ها بى‏دید، بزرگان در اینجا کوچکند، و حکیمان در حیرت، و سخنوران گنگ. بردباران کوته ‏نظر و هوشمندان گیج و نادان. شعراء لال و ادباء درمانده و پیشوایانِ بى‏‌زبان شرح یک مقامش نتوانند و وصف یکى از فضائلش ندانند. همه به عجز معترفند.

چگونه توان کنهش را وصف کرد و اسرارش فهمید؟ چطور کسى به جاى او ایستد و حاجت مربوط به او آورد؟ نه! چطور؟ از کجا؟ او در مقام خود اختری است که بر افروزد و از دسترس دست‏یازان و وصف واصفان فراتر است. انتخاب بشر کجا به این پایۀ برتر رسد؟ عقل کجا و مقام امام کجا؟ کجا چنین شخصیتى یافت شود؟ گمان برند که در غیر خاندان رسول(ص) امامى یافت شود؟ خودشان تکذیب خود کنند. بیهوده آرزو برند و به گردنۀ‏ بلند لغزاننده‏‌اى گام نهند که آنها را به نشیب پرتاب کند. خواهند به عقل نارساى خود امامى سازند و به رأى گمراه‏کننده پیشوایى پردازند، اما جز دورى از مقصد حق بهره نبرند.

«خدا آنها را بکشد! تا کى دروغ گویند؟» [توبه/ 30]. به پرتگاه برآمدند و دروغ بافتند «و سخت به گمراهى افتادند» [نساء/ 167] و به سرگردانى گرفتار شدند. دانسته و فهمیده امام خود را گذاشتند و پرچم باطل افراشتند «شیطان کارشان را برابرشان آرایش داد و آنها را از راه بگردانید با آنکه حق جلوی چشم آنها بود» [عنکبوت/ 38]. از انتخاب‌شدۀ خداى جل جلاله و رسول خدا، روى برتافتند و به انتخاب باطل خویش گراییدند. قرآن ایشان را ندا می‌دهد: «پروردگار تو آنچه خواهد بیافریند و آنچه براى آنها انتخاب کند اختیارى در کار خود ندارند. منزه است خدا و برتر است از آنچه شریک او شمارند» [قصص/ 68].

و خدا فرموده است: «در برابر حکم خدا و رسولش براى هیچ مرد و زن با ایمان، اختیارى در امرى از امورش نیست» [احزاب/ 36]. و فرموده است: «چیست براى شما؟ چگونه قضاوت می‌کنید؟ یا بلکه کتابى دارید که از آن درس می‌خوانید؟ که حق دارید چه اختیار کنید؟ یا بر ما سوگندى دارید که امضاء شده و تا قیامت حق قضاوت دارید؟ بپرس کدامشان در این موضوع پیشوا است؟ یا براى آنها شریکانى است؟ بیاورند شرکاى خود را اگر راست گویند» [قلم/ 36 تا 41].

و خداى عز و جل فرموده است: «آیا در قرآن تدبر نکنند یا قفل بر دل دارند؟» [محمد/ 24]. یا «خدا دلشان را مهر کرده و نمی‌فهمند» [توبه/ 87]، یا گویند «می‌شنویم و شنوایى ندارند. به راستى بدترین جانوران نزد خدا کرها و گنگ‌‌هایی هستند که عقل ندارند. اگر خدا در آنها خیرى می‌دید به آنها شنوایى می‌داد و اگر هم مى‏شنیدند پشت می‌کردند و رو بر می‌گردانیدند» [انفال/ 21 تا 23]. یا گویند شنیدیم و عمداً مخالفت کردیم، «بلکه آن فضلى است که خدا به هر که خواهد دهد، خدا صاحب فضل بزرگ است» [جمعه/ 4].

چگونه می‌توانند امام اختیار کنند با آنکه باید امام‏ شخصیتى باشد که 1- دانا باشد و نادانى نداشته باشد 2- راعى و سرپرستى باشد که شانه خالى نکند و نکول ننماید 3- معدن قدس و طهارت و نور و زهد و علم و عبادت باشد 4- مخصوص باشد به دعوت از طرف رسول خدا و از جانب او معین شود 5- از نژاد فاطمه زهراء مطهره بتول باشد 6- در نسب او تیرگى و گفت‌وگو نباشد و از بالاترین خاندان در قبیله قریش و کنگره رفیع بنى هاشم و عترت رسول اکرم و پسند خداى عز و جل باشد 7- شرف اشراف و زادۀ عبدمناف باشد 8- شکافنده حقائق علم و داراى مقام کامل بردبارى و حلم باشد 9- مملو از معنویات امامت و داناى به تدبیر و سیاست باشد 10- واجب الاطاعة باشد و به امر خدا قیام کند 11- ناصح بندگان خدا و حافظ دین خداى عز و جل باشد.

به راستى پیغمبران و امامان(ع) را خدا توفیق دهد و از مخزون علم و حکمت خود به آنها چیزها عطا کند که به دیگران ندهد و دانش آنها برتر از دانش همۀ اهل زمان‏هاى آنها است، چنانچه خداى عز و جل فرماید: «آیا کسى که هدایت کند شایسته پیروی است یا کسى که نیازمند هدایت است؟ چه شده؟ شما چگونه قضاوت کنید؟» [یونس/ 35] و فرمود: «به هر که حکمت داده شد خیر بسیار داده شده» [بقره/ 269]. دربارۀ طالوت فرماید «به راستى خدا او را بر شما برگزید و افزونى در علم و جسم داد، خدا به هر که خواهد ملکش را بدهد، خداوند واسع و دانا است» [بقره/ 247]. دربارۀ پیغمبر خود فرموده: «و فضل خداوند بر تو، بزرگ است» [نساء/ 113]. دربارۀ خاندانش که از آل ابراهیم هستند فرمود: «یا حسد بردند به مردم، در آنچه خدا از فضل خود به آنها داد؟ محققاً عطا کردیم به آل ابراهیم کتاب و حکمت و به آنها بزرگى دادیم. برخى بدان ایمان داشته و برخى نداشته، دوزخ آتشى افروخته به قدر کفایت دارد» [نساء/ 54 و 55].

به راستى چون خدا بنده‌‏اى را براى اصلاح کار بندگان خود انتخاب کند به او شرح صدر عطا کند و در دلش چشمه‏هاى حکمت و فرزانگى بجوشاند و دانش خود را از راه الهام به او آموزد و در پاسخ هیچ سؤال و پرسشى در نماند و از حق و حقیقت سرگردان نشود. زیرا از طرف خداوند معصوم است و مشمول کمک و تأیید او است، از خطا و لغزش و برخورد ناصواب در امان است. خدا او را بدین صفات اختصاص داده تا حجت بالغه بر هر کدام از خلقش باشد که او را درک کند. «این فضل الهى است که به هر که خواهد عطا کند، خدا صاحب فضل بزرگى است» [حدید/ 21].

آیا بشر قادر است چنین امامى انتخاب کند یا فرد منتخب آنها داراى چنین صفاتى بوده و آن را پیش انداخته‏‌اند؟ به حقّ خانۀ خدا که تعدى کردند و «قرآن را پشت سر انداختند. مثل اینکه مطلب را نمی‌دانند» [بقره/ 101]. هدایت و شفا در کتاب خدا است که پشت بدان دادند «و پیرو هواى خود شدند» [محمد/ 14] و خدا آنها را نکوهید و دشمن داشت و بدبخت ساخت و فرمود: «کیست گمراه‏تر از آنکه پیرو هوس خویش است، بى‏رهبرى از جانب خدا؟ به راستى خدا مردم ستمکار را هدایت نمی‌کند» [قصص/ 50]. و فرمود: «هلاک شوند و خدا اعمالشان را باطل سازد» [محمد/ 8]، و خداوند فرمود: «بزرگ است در دشمنى نزد خدا، و آنها که گرویدند همچنان خداوند بر دل هر متکبر جبارى مهر زند» [غافر/ 35].

و صلى الله على محمد المصطفى و على المرتضى و فاطمة الزهراء و الائمة من ولدها المصطفین الاخیار، آل‌یس الابرار و سلم تسلیما کثیراً.

[شیخ صدوق، الأمالی، ترجمه محمدباقر کمره‌‏اى، انتشارات کتابچی، تهران، چ 6، 1376؛ صفحات 674 تا 680]

 

 

متن عربی حدیث

یوم الخمیس لإحدى عشرة لیلة بقیت من شعبان سنة ثمان و ستین و ثلاثمائة فی مشهد الرضا

حَدَّثَنَا الشَّیْخُ الْجَلِیلُ أبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ مُوسَى بْنِ بَابَوَیْهِ رِضْوَانُ الله عَلَیْهِ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مُوسَى بْنِ الْمُتَوَکِّلِ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ یَعْقُوبَ قَالَ حَدَّثَنَا أبُو مُحَمَّدٍ الْقَاسِمُ بْنُ الْعَلاءِ عَنْ عَبْدِ الْعَزِیزِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ:

کُنَّا فِی أیَّامِ عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا بِمَرْوَ فَاجْتَمَعْنَا فِی مَسْجِدِ جَامِعِهَا فِی یَوْمِ جُمُعَةٍ فِی بَدْءِ مَقْدَمِنَا فَأدَارَ النَّاسُ أمْرَ الإمَامَةِ وَ ذَکَرُوا کَثْرَةَ اخْتِلافِ النَّاسِ فِیهَا فَدَخَلْتُ عَلَى سَیِّدِی وَ مَوْلایَ الرِّضَا فَأعْلَمْتُهُ مَا خَاضَ النَّاسُ فِیهِ فَتَبَسَّمَ ثُمَّ قَالَ یَا عَبْدَ الْعَزِیزِ جَهِلَ الْقَوْمُ وَ خُدِعُوا عَنْ أدْیَانِهِمْ إنَّ الله عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یَقْبِضْ نَبِیَّهُ حَتَّى أکْمَلَ لَهُ الدِّینَ وَ أنْزَلَ عَلَیْهِ الْقُرْآنَ فِیهِ تَفْصِیلُ کُلِّ شَیْ‏ءٍ بَیَّنَ فِیهِ الْحَلالَ وَ الْحَرَامَ وَ الْحُدُودَ وَ الأحْکَامَ وَ جَمِیعَ مَا یَحْتَاجُ النَّاسُ إلَیْهِ کَمَلًا فَقَالَ عَزَّ وَ جَلَ‏ ما فَرَّطْنا فِی الْکِتابِ مِنْ شَیْ‏ءٍ [انعام/ 38] وَ أنْزَلَ فِی حِجَّةِ الْوَدَاعِ وَ هِیَ آخِرُ عُمُرِهِ ص- الْیَوْمَ أکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ أتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَ رَضِیتُ لَکُمُ الإسْلامَ دِیناً [مائده/ 3] وَ أمْرُ الإمَامَةِ مِنْ تَمَامِ الدِّینِ.

وَ لَمْ یَمْضِ ص حَتَّى بَیَّنَ لِأُمَّتِهِ مَعَالِمَ دِینِهِمْ وَ أوْضَحَ لَهُمْ سُبُلَهُ وَ تَرَکَهُمْ عَلَى قَصْدِ الْحَقِّ وَ أقَامَ لَهُمْ عَلِیّاً ع عَلَماً وَ إمَاماً وَ مَا تَرَکَ شَیْئاً یَحْتَاجُ إلَیْهِ الْأُمَّةُ إلا بَیَّنَهُ فَمَنْ زَعَمَ أنَّ الله عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یُکْمِلْ دِینَهُ فَقَدْ رَدَّ کِتَابَ الله عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَنْ رَدَّ کِتَابَ الله عَزَّ وَ جَلَّ فَهُوَ کَافِرٌ فَهَلْ یَعْرِفُونَ قَدْرَ الإمَامَةِ وَ مَحَلَّهَا مِنَ الْأُمَّةِ فَیَجُوزَ فِیهَا اخْتِیَارُهُمْ إنَّ الإمَامَةَ أجَلُّ قَدْراً وَ أعْظَمُ شَأناً وَ أعْلَى مَکَاناً وَ أمْنَعُ جَانِباً وَ أبْعَدُ غَوْراً مِنْ أنْ یَبْلُغَهَا النَّاسُ بِعُقُولِهِمْ أوْ یَنَالُوهَا بِآرَائِهِمْ أوْ یُقِیمُوا إمَاماً بِاخْتِیَارِهِمْ إنَّ الإمَامَةَ خَصَّ الله بِهَا إبْرَاهِیمَ الْخَلِیلَ بَعْدَ النُّبُوَّةِ وَ الْخُلَّةِ مَرْتَبَةً ثَالِثَةً وَ فَضِیلَةً شَرَّفَهُ الله بِهَا فَأشَادَ بِهَا ذِکْرَهُ فَقَالَ عَزَّ وَ جَلَ‏ إنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إماماً فَقَالَ الْخَلِیلُ سُرُوراً بِهَا وَ مِنْ ذُرِّیَّتِی قالَ‏ الله تَبَارَکَ وَ تَعَالَى‏ لا یَنالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ‏ [بقره/ 124] فَأبْطَلَتْ هَذِهِ الْآیَةُ إمَامَةَ کُلِّ ظَالِمٍ إلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَ صَارَتْ فِی الصَّفْوَةِ.

ثُمَّ أکْرَمَهُ الله بِأنْ جَعَلَهَا فِی ذُرِّیَّتِهِ أهْلَ الصَّفْوَةِ وَ الطَّهَارَةِ فَقَالَ عَزَّ وَ جَلَ‏ وَ وَهَبْنا لَهُ إسْحاقَ وَ یَعْقُوبَ نافِلَةً وَ کُلًّا جَعَلْنا صالِحِینَ. وَ جَعَلْناهُمْ أئِمَّةً یَهْدُونَ بِأمْرِنا وَ أوْحَیْنا إلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْراتِ وَ إقامَ الصَّلاةِ وَ إیتاءَ الزَّکاةِ وَ کانُوا لَنا عابِدِینَ‏ [انبیاء/ 72] فَلَمْ تَزَلْ فِی ذُرِّیَّتِهِ یَرِثُهَا بَعْضٌ قَرْناً فَقَرْناً حَتَّى وَرِثَهَا النَّبِیُّ فَقَالَ جَلَّ جَلالُهُ- إنَّ أوْلَى النَّاسِ بِإبْراهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ وَ هذَا النَّبِیُّ وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ الله وَلِیُ‏ الْمُؤْمِنِینَ‏ [آل‌عمران/ 68].

فَکَانَتْ لَهُ خَاصَّةً فَقَلَّدَهَا النَّبِیُّ عَلَیْهَا بِأمْرِ رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى رَسْمِ مَا فَرَضَ الله فَصَارَتْ فِی ذُرِّیَّتِهِ الأصْفِیَاءِ الَّذِینَ آتَاهُمُ الله الْعِلْمَ وَ الإیمَانَ بِقَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ قالَ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَ الإیمانَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِی کِتابِ الله إلى‏ یَوْمِ الْبَعْثِ‏ [روم/ 56] وَ هِیَ فِی وُلْدِ عَلِیٍّ خَاصَّةً إلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ إذْ لا نَبِیَّ بَعْدَ مُحَمَّدٍ.

فَمِنْ أیْنَ یَخْتَارُ هَؤُلاءِ الْجُهَّالُ إنَّ الإمَامَةَ هِیَ مَنْزِلَةُ الأنْبِیَاءِ وَ إرْثُ الأوْصِیَاءِ إنَّ الإمَامَةَ خِلافَةُ الله عَزَّ وَ جَلَّ وَ خِلافَةُ الرَّسُولِ وَ مَقَامُ أمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ مِیرَاثُ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ إنَّ الإمَامَةَ زِمَامُ الدِّینِ وَ نِظَامُ الْمُسْلِمِینَ وَ صَلاحُ الدُّنْیَا وَ عِزُّ الْمُؤْمِنِینَ إنَّ الإمَامَةَ أُسُّ الإسْلامِ النَّامِی وَ فَرْعُهُ السَّامِی بِالإمَامِ تَمَامُ الصَّلاةِ وَ الزَّکَاةِ وَ الصِّیَامِ وَ الْحَجِّ وَ الْجِهَادِ وَ تَوْفِیرُ الْفَیْ‏ءِ وَ الصَّدَقَاتِ وَ إمْضَاءُ الْحُدُودِ وَ الأحْکَامِ وَ مَنْعُ الثُّغُورِ وَ الأطْرَافِ الإمَامُ یُحِلُّ حَلالَ الله وَ یُحَرِّمُ حَرَامَ الله وَ یُقِیمُ حُدُودَ الله وَ یَذُبُّ عَنْ دِینِ الله وَ یَدْعُو إلَى سَبِیلِ رَبِّهِ- بِالْحِکْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ [نحل/ 125] وَ الْحُجَّةِ الْبَالِغَةِ الإمَامُ کَالشَّمْسِ الطَّالِعَةِ لِلْعَالَمِ وَ هِیَ فِی الْأُفُقِ بِحَیْثُ لا تَنَالُهَا الأیْدِی وَ الأبْصَارُ.

الإمَامُ الْبَدْرُ الْمُنِیرُ وَ السِّرَاجُ الظَّاهِرُ وَ النُّورُ السَّاطِعُ وَ النَّجْمُ الْهَادِی فِی غَیَاهِبِ الدُّجَى وَ الْبَلَدِ الْقِفَارِ وَ لُجَجِ الْبِحَارِ الإمَامُ الْمَاءُ الْعَذْبُ عَلَى الظَّمَاءِ وَ الدَّالُّ عَلَى الْهُدَى وَ الْمُنْجِی مِنَ الرَّدَى الإمَامُ النَّارُ عَلَى الْیَفَاعِ الْحَارُّ لِمَنِ اصْطَلَى بِهِ وَ الدَّلِیلُ عَلَى الْمَسَالِکِ مَنْ فَارَقَهُ فَهَالِکٌ.

الإمَامُ السَّحَابُ الْمَاطِرُ وَ الْغَیْثُ الْهَاطِلُ وَ الشَّمْسُ الْمُضِیئَةُ وَ الأرْضُ‏ الْبَسِیطَةُ وَ الْعَیْنُ الْغَزِیرَةُ وَ الْغَدِیرُ وَ الرَّوْضَةُ الإمَامُ الأمِینُ الرَّفِیقُ وَ الْوَالِدُ الرَّقِیقُ وَ الأخُ الشَّفِیقُ وَ مَفْزَعُ الْعِبَادِ فِی الدَّاهِیَةِ الإمَامُ أمِینُ الله فِی أرْضِهِ وَ حُجَّتُهُ عَلَى عِبَادِهِ وَ خَلِیفَتُهُ فِی بِلادِهِ وَ الدَّاعِی إلَى الله وَ الذَّابُّ عَنْ حَرَمِ الله.

الإمَامُ الْمُطَهَّرُ مِنَ الذُّنُوبِ الْمُبَرَّأُ مِنَ الْعُیُوبِ مَخْصُوصٌ بِالْعِلْمِ مَوْسُومٌ بِالْحِلْمِ نِظَامُ الدِّینِ وَ عِزُّ الْمُسْلِمِینَ وَ غَیْظُ الْمُنَافِقِینَ وَ بَوَارُ الْکَافِرِینَ الإمَامُ وَاحِدُ دَهْرِهِ لا یُدَانِیهِ أحَدٌ وَ لا یُعَادِلُهُ عَالِمٌ وَ لا یُوجَدُ بِهِ [مِنْهُ‏] بَدَلٌ وَ لا لَهُ مِثْلٌ وَ لا نَظِیرٌ مَخْصُوصٌ بِالْفَضْلِ کُلِّهِ مِنْ غَیْرِ طَلَبِ مَنْزِلَةٍ وَ لا اکْتِسَابٍ بَلِ اخْتِصَاصٌ مِنَ الْمُفْضِلِ الْوَهَّابِ فَمَنْ ذَا الَّذِی یَبْلُغُ بِمَعْرِفَةِ الإمَامِ أوْ یُمْکِنُهُ اخْتِیَارُهُ هَیْهَاتَ هَیْهَاتَ ضَلَّتِ الْعُقُولُ وَ تَاهَتِ الْحُلُومُ وَ حَارَتِ الألْبَابُ وَ حَسَرَتِ الْعُیُونُ وَ تَصَاغَرَتِ الْعُظَمَاءُ وَ تَحَیَّرَتِ الْحُکَمَاءُ وَ تَقَاصَرَتِ الْحُلَمَاءُ وَ حَصِرَتِ الْخُطَبَاءُ وَ جَهِلَتِ الألْبَابُ وَ کَلَّتِ الشُّعَرَاءُ وَ عَجَزَتِ الْأُدَبَاءُ وَ عَیِیَتِ الْبُلَغَاءُ عَنْ وَصْفِ شَأنٍ مِنْ شَأنِهِ أوْ فَضِیلَةٍ مِنْ فَضَائِلِهِ فَأقَرَّتْ بِالْعَجْزِ وَ التَّقْصِیرِ.

وَ کَیْفَ یُوصَفُ أوْ یُنْعَتُ بِکُنْهِهِ أوْ یُفْهَمُ شَیْ‏ءٌ مِنْ أمْرِهِ أوْ یُوجَدُ مَنْ یَقُومُ مَقَامَهُ وَ یُغْنِی غَنَاءَهُ لا کَیْفَ وَ أیْنَ وَ هُوَ بِحَیْثُ النَّجْمُ مِنْ أیْدِی الْمُتَنَاوِلِینَ وَ وَصْفِ الْوَاصِفِینَ فَأیْنَ الإخْتِیَارُ مِنْ هَذَا وَ أیْنَ الْعُقُولُ عَنْ هَذَا وَ أیْنَ یُوجَدُ مِثْلُ هَذَا أ ظَنُّوا أنَّ ذَلِکَ یُوجَدُ فِی غَیْرِ آلِ الرَّسُولِ کَذَبَتْهُمْ وَ الله أنْفُسُهُمْ‏ وَ مَنَّتْهُمُ الأبَاطِیلَ وَ ارْتَقَوْا مُرْتَقًى صَعْباً دَحْضاً تَزِلُّ عَنْهُ إلَى الْحَضِیضِ أقْدَامُهُمْ رَامُوا إقَامَةَ الإمَامِ بِعُقُولٍ حَائِرَةٍ بَائِرَةٍ نَاقِصَةٍ وَ آرَاءٍ مُضِلَّةٍ فَلَمْ یَزْدَادُوا مِنْهُ إلا بُعْداً.

قاتَلَهُمُ الله أنَّى یُؤْفَکُونَ‏ [توبه/ 30] لَقَدْ رَامُوا صَعْباً وَ قَالُوا إفْکاً وَ ضَلُّوا ضَلالاً بَعِیداً [نساء/ 167] وَ وَقَعُوا فِی الْحَیْرَةِ إذْ تَرَکُوا الإمَامَ عَنْ بَصِیرَةٍ- وَ زَیَّنَ لَهُمُ الشَّیْطانُ أعْمالَهُمْ فَصَدَّهُمْ عَنِ السَّبِیلِ وَ کانُوا مُسْتَبْصِرِینَ‏ [عنکبوت/ 38] ‌رَغِبُوا عَنِ اخْتِیَارِ الله وَ اخْتِیَارِ رَسُولِهِ إلَى اخْتِیَارِهِمْ وَ الْقُرْآنُ یُنَادِیهِمْ- وَ رَبُّکَ یَخْلُقُ ما یَشاءُ وَ یَخْتارُ ما کانَ لَهُمُ الْخِیَرَةُ سُبْحانَ الله وَ تَعالى‏ عَمَّا یُشْرِکُونَ‏ [قصص/ 68].

وَ قَالَ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ ما کانَ لِمُؤْمِنٍ وَ لا مُؤْمِنَةٍ إذا قَضَى الله وَ رَسُولُهُ أمْراً أنْ یَکُونَ لَهُمُ الْخِیَرَةُ مِنْ أمْرِهِمْ‏ [احزاب/ 36] وَ قَالَ عَزَّ وَ جَلَ‏ ما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ أمْ لَکُمْ کِتابٌ فِیهِ تَدْرُسُونَ. إنَّ لَکُمْ فِیهِ لَما تَخَیَّرُونَ. أمْ لَکُمْ أیْمانٌ عَلَیْنا بالِغَةٌ إلى‏ یَوْمِ الْقِیامَةِ إنَّ لَکُمْ لَما تَحْکُمُونَ. سَلْهُمْ أیُّهُمْ بِذلِکَ زَعِیمٌ. أمْ لَهُمْ شُرَکاءُ فَلْیَأتُوا بِشُرَکائِهِمْ إنْ کانُوا صادِقِینَ‏ [قلم/ 36 تا 41].

وَ قَالَ عَزَّ وَ جَلَ‏ أ فَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أمْ عَلى‏ قُلُوبٍ أقْفالُها [محمد/ 24] أمْ‏ طَبَعَ الله عَلى‏ قُلُوبِهِمْ‏ ... فَهُمْ لا یَفْقَهُونَ‏ [توبه/ 87] أمْ‏ قالُوا سَمِعْنا وَ هُمْ لا یَسْمَعُونَ. إنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ الله الصُّمُّ الْبُکْمُ الَّذِینَ لا یَعْقِلُونَ. وَ لَوْ عَلِمَ الله فِیهِمْ خَیْراً لاسْمَعَهُمْ وَ لَوْ أسْمَعَهُمْ لَتَوَلَّوْا وَ هُمْ مُعْرِضُونَ‏ وَ قالُوا سَمِعْنا وَ عَصَیْنا [انفال/ 21 تا 23] بَلْ هُوَ فَضْلُ الله یُؤْتِیهِ مَنْ یَشاءُ وَ الله ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ‏ [جمعه/ 4].

فَکَیْفَ لَهُمْ بِاخْتِیَارِ الإمَامِ- وَ الإمَامُ عَالِمٌ لا یَجْهَلُ رَاعٍ لا یَنْکُلُ مَعْدِنُ الْقُدْسِ وَ الطَّهَارَةِ وَ النُّسُکِ وَ الزَّهَادَةِ وَ الْعِلْمِ وَ الْعِبَادَةِ مَخْصُوصٌ بِدَعْوَةِ الرَّسُولِ وَ هُوَ نَسْلُ الْمُطَهَّرَةِ الْبَتُولِ لا مَغْمَزَ فِیهِ فِی نَسَبٍ وَ لا یُدَانِیهِ ذُو حَسَبٍ فِی الْبَیْتِ مِنْ قُرَیْشٍ وَ الذِّرْوَةِ مِنْ هَاشِمٍ وَ الْعِتْرَةِ مِنَ الرَّسُولِ [مِنْ آلِ الرَّسُولِ‏] وَ الرِّضَا مِنَ الله شَرَفُ الأشْرَافِ وَ الْفَرْعُ مِنْ عَبْدِ مَنَافٍ نَامِی الْعِلْمِ کَامِلُ الْحِلْمِ مُضْطَلِعٌ بِالإمَامَةِ عَالِمٌ بِالسِّیَاسَةِ مَفْرُوضُ الطَّاعَةِ قَائِمٌ بِأمْرِ الله نَاصِحٌ لِعِبَادِ الله حَافِظٌ لِدِینِ الله.

إنَّ الأنْبِیَاءَ وَ الأئِمَّةَ یُوَفِّقُهُمُ الله عَزَّ وَ جَلَّ وَ یُؤْتِیهِمْ مِنْ مَخْزُونِ عِلْمِهِ وَ حِلْمِهِ مَا لا یُؤْتِیهِ غَیْرَهُمْ فَیَکُونُ عِلْمُهُمْ فَوْقَ کُلِّ عِلْمِ أهْلِ زَمَانِهِمْ فِی قَوْلِهِ جَلَّ وَ عَزَّ- أ فَمَنْ یَهْدِی إلَى الْحَقِّ أحَقُّ أنْ یُتَّبَعَ أمَّنْ لا یَهِدِّی إلا أنْ یُهْدى‏ فَما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ‏ [یونس/ 35] وَ قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ مَنْ یُؤْتَ الْحِکْمَةَ فَقَدْ أُوتِیَ خَیْراً کَثِیراً [بقره/ 269] وَ قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِی طَالُوتَ‏ إنَّ الله اصْطَفاهُ عَلَیْکُمْ وَ زادَهُ بَسْطَةً فِی الْعِلْمِ وَ الْجِسْمِ وَ الله یُؤْتِی مُلْکَهُ مَنْ یَشاءُ وَ الله واسِعٌ عَلِیمٌ‏ [بقره/ 247] وَ قَالَ عَزَّ وَ جَلَّ لِنَبِیِّهِ ص- وَ کانَ فَضْلُ الله عَلَیْکَ عَظِیماً [نساء/ 113] وَ قَالَ عَزَّ وَ جَلَّ فِی الأئِمَّةِ مِنْ أهْلِ بَیْتِهِ وَ عِتْرَتِهِ وَ ذُرِّیَّتِهِ ص- أمْ یَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلى‏ ما آتاهُمُ الله مِنْ فَضْلِهِ فَقَدْ آتَیْنا آلَ إبْراهِیمَ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ آتَیْناهُمْ مُلْکاً عَظِیماً. فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ بِهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ صَدَّ عَنْهُ وَ کَفى‏ بِجَهَنَّمَ سَعِیراً [نساء/ 54 و 55].

وَ إنَ‏ الْعَبْدَ إذَا اخْتَارَهُ الله عَزَّ وَ جَلَّ لِأُمُورِ عِبَادِهِ شَرَحَ صَدْرَهُ لِذَلِکَ وَ أوْدَعَ قَلْبَهُ یَنَابِیعَ الْحِکْمَةِ وَ ألْهَمَهُ الْعِلْمَ إلْهَاماً فَلَمْ یَعْیَ بَعْدَهُ بِجَوَابٍ وَ لا یُحَیَّرُ فِیهِ عَنِ الصَّوَابِ وَ هُوَ مَعْصُومٌ مُؤَیَّدٌ مُوَفَّقٌ مُسَدَّدٌ قَدْ أمِنَ الْخَطَایَا وَ الزَّلَلَ وَ الْعِثَارَ وَ خَصَّهُ الله بِذَلِکَ لِیَکُونَ حُجَّتَهُ عَلَى عِبَادِهِ وَ شَاهِدَهُ عَلَى خَلْقِهِ وَ ذلِکَ فَضْلُ الله یُؤْتِیهِ مَنْ یَشاءُ وَ الله ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ [حدید/ 21].

فَهَلْ یَقْدِرُونَ عَلَى مِثْلِ هَذَا فَیَخْتَارُوهُ أوْ یَکُونُ مُخْتَارُهُمْ بِهَذِهِ الصِّفَةِ فَیُقَدِّمُوهُ تَعَدَّوْا وَ بَیْتِ الله الْحَقَّ وَ نَبَذُوا کِتابَ الله وَراءَ ظُهُورِهِمْ کَأنَّهُمْ لا یَعْلَمُونَ‏ [بقره/ 101] وَ فِی کِتَابِ الله الْهُدَى وَ الشِّفَاءُ فَنَبَذُوهُ‏ وَ اتَّبَعُوا أهْواءَهُمْ [محمد/ 14] فَذَمَّهُمُ الله وَ مَقَّتَهُمْ وَ أتْعَسَهُمْ فَقَالَ عَزَّ وَ جَلَ‏ وَ مَنْ أضَلُّ مِمَّنِ اتَّبَعَ هَواهُ بِغَیْرِ هُدىً مِنَ الله إنَّ الله لا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ‏ [قصص/ 50] وَ قَالَ‏ فَتَعْساً لَهُمْ وَ أضَلَّ أعْمالَهُمْ‏ [محمد/ 8] وَ قَالَ عَزَّ وَ جَلَ‏ کَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ الله وَ عِنْدَ الَّذِینَ آمَنُوا کَذلِکَ یَطْبَعُ الله عَلى‏ کُلِّ قَلْبِ مُتَکَبِّرٍ جَبَّارٍ [غافر/ 35].

نقدی بر سرمقاله هتاکانه؛

نگارنده به خلفای اهل‌سنت جسارت کرد/ هدف سرمقاله بر هم‌زدن وحدت مسلمانان بود

نگارنده که تفکر "وهابیت درون‌شیعی" دارد با زیر سؤال بردن عقاید شیعه از یک سو و مطرح کردن مسائلی بر ضد اهل سنت از سوی دیگر که موجب درگیری بین شیعه و سنی را فراهم می‌سازد، تلاش برای برهم زدن وحدت بین مسلمانان و تخریب عقیده شیعیان را دارد.

مشرق - روزنامه بهار در صفحه نخست شماره 253 خود (چهارشنبه اول آبان 1392) سرمقاله‌ای را با عنوان «امام؛ پیشوای سیاسی یا الگوی ایمانی؟» به قلم سید علی‌اصغر موسوی غروی، عضو شورای مرکزی نهضت آزادی ایران منتشر کرد.

این یادداشت که به گفته نگارنده آن «نظری است در میان نظرها»، نه‌تنها از ارجاعات و مصادر متقن برای ادعاهای خود بی‌بهره است، بلکه آیات قرآن کریم را نیز به صورت تقطیع‌شده به کار می‌برد و به صورت تحریف‌شده ترجمه می‌کند.

گفتمان وی در این یادداشت نه تنها علیه شیعیان است، بلکه اهل تسنن را نیز هدف قرار می‌دهد و در وهله بعدی، به نبوت اشکال می‌کند. امری که نتیجه‌ای جز تفرقه‌افکنی و نزاع درون‌دینی ندارد.

به زعم کارشناسان، شایسته است نگارنده این یادداشت غیرعلمی که دانش‌آموخته فلسفه است، ضمن پرهیز از سفسطه و مغالطه، از ورود به مباحث تفسیری و حدیثی که فاقد تخصص در آن است، پرهیز کند.

در ادامه، پاسخ حجت‌الاسلام "جواد ابوالقاسمی" از کارشناسان شبکه جهانی ولایت را در نقد علمی این سرمقاله هتاکانه می‌خوانید:

ژ

متأسفانه شاهد آن بودیم که نویسنده‌ای معلوم الحال که سابقه انکار بسیاری از عقاید مسلم شیعه را در کارنامه خود دارد، در شب عید غدیر، بار دیگر شبهاتی تکراری را به صورت مقاله‌ای بر ضد عقیده شیعه در آورده و آن را به همراه الفاظی زشت و توهین آمیز در صفحه اول یک روزنامه رسمی نشر داده است. البته نویسنده از طرفداران وهابیت درون‌شیعی است که در حقیقت، با عقاید شیعه دشمنی دیرینه  دارند و از یک سو برای سست‌کردن اعتقادات شیعیان تلاش می‌کنند و از سوی دیگر مطالب را به اسم شیعه و بر ضد اهل سنت مطرح می‌کنند تا موجبات جنگ مذهبی را فراهم کنند!

سخنانی در مورد نگارنده‌ این مقاله:

1. تحریف ترجمه آیات قرآن و عدم فهم صحیح آن

وی حتی توانایی فهم متون ساده عربی را ندارد و ادعای کارشناسی امور دینی و ترجمه چند کتاب را دارد! وی در همین مقاله در ترجمه آیه «وَإِذِ ابْتَلَی إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّی جَاعِلُک لِلنَّاسِ إِمَاما» (بقره 124) می‌نگارد:

«ای پیامبر به‌خاطر داشته باش که خداوند ابراهیم را برگزید و برای او کلمات خودش را به اتمام ‌رسانید و گفت:‌ ای ابراهیم! (اکنون که کلمات بر تو تمام شده است) من تو را پیشوای مردم قرار می‌دهم».

در حالی که ترجمه آیه چنین است:

چون ابراهیم را پروردگارش با کلماتى بیازمود و وى آن همه را به انجام رسانید، [خدا به او] فرمود: «من تو را پیشواى مردم قرار دادم.»

وی از خود کلمات «برگزیدن» را در آیه اضافه کرده و ادعا می‌کند که کلمات به ابراهیم داده شد تا به وسیله آن‌ها بتواند امامت کند! و در انتها می‌گوید «و گفت ای ابراهیم» و حال آنکه این جمله «گفت» در واقع اعلام نتیجه امتحان ابراهیم است و نه مرحله بعد از دوره دیدن ابراهیم با کلمات!

2. اهانت به عقاید شیعه و سنی در آن واحد با ادعای دفاع از مذاهب مختلف !

اهانت به مقدسات و نمادهای اهل سنت

وی از یک سو می‌نویسد:

«نصب یا تعیین، در خود، مفهوم سلب آزادی و نوعی از بندگی و بردگی را دارد. از این‌رو ناقض هدف بعثت رسول اسلام، مذکور در آیه 157 اعراف است. بر این پایه حتما رسول اسلام خود ناقض پیامی که آورده است نمی‌شود»

و سپس می‌گوید:

بر همین اساس است که شیعه با نصب عمر توسط ابی‌بکر و نصب عثمان توسط عمر شدیداً مخالف است و آن را مغایر با کتاب و سنت و متضاد با اصل آزادی انسان قلمداد کرده است. وقتی خدای تعالی در کتاب مجیدش انسان را در قبول دین، ماندن در آن یا خروج از آن آزاد و مخیر گذاشته است، چگونه اذن داده است حاکمان بر این مردم، منتخب و برگزیده آن‌ها نباشند و در این امر با این اهمیت مسلوب‌الاختیار باشند؟!

و معنی این سخنان ، توهین صریح به مقدسات اهل سنت به خصوص خلفای دوم و سوم است و به صراحت خلافت عمر و عثمان را مغایر با کتاب و سنت و اصل آزادی انسان معرفی کرده است که مقام معظم رهبری بارها و بارها به صراحت هرگونه اهانت به مقدسات برادران اهل سنت را گناه و آن را در موقعیت فعلی، چه دانسته باشد یا ندانسته، خیانت و در خدمت دشمنان اسلام معرفی کرده‌اند!

توهین به شیعیان

از سوی دیگر با اهانت به شیعیان آنان را مردمی جاهل، دور از قرآن، دارای فهم ناقص و درگیر روایات جعلی ‌و طرفداران تفرقه بین مسلمانان و آتش بیار معرکه و بزرگ‌ترین ظالمان معرفی می‌کند!

وی می‌نویسد:

«بنا به فرموده مولی(ع)، شیعیان «به جای آنکه کتاب را امام خود بدانند خود را امام کتاب می‌دانند» و برخلاف خواست او، بنده جهالت خود شده‌اند و مدام بر حق ضایع شده علی در حکومت چند روزه دنیوی می‌گریند!

شیعیان این علی، رسم وی و موعظه او را، که چنگ یازیدن به حبل متین الهی (قرآن) و اتحاد مسلمانان است، کنار نهاده‌اند و به جای تدقیق و تفقُّه در آیات قرآن و عمل به آنچه خداوند در کتاب از آنان خواسته، اسم علی را با فهم ناقص و ناصحیح خود از آیات کتاب و روایات مجعوله در هم می‌آمیزند و بر آتش تفرقه و اختلاف مسلمین هیزم می‌ریزند و آتش‌ بیار معرکه می‌شوند.

و در قالب حُبّ و ولایت امیرالمومنین، بزرگ‌ترین مظالم را در حق اهداف عالیه، الهی و انسانی شریف‌ترین و زبده‌ترین گوهر جهان بشریت مرتکب می‌شوند»

حال که علمیت نویسنده و هدف اصلی وی از این نویسه مشخص شد، نگاهی علمی به مطالب مطرح شده توسط وی خواهیم داشت؛ وی در مقاله خود شبهاتی را با سرفصل‌های ذیل بیان کرده است:

1. شبهه در خلافت و امامت الهی

2. شبهه در غدیر خم

3. تحریف تاریخ در مورد ارتباطات امیرمومنان علی علیه‌السلام با خلفا

و حال به بیان تفصیلی شبهات وی و نقد آنها و پاسخ به آنها می‌پردازیم:

شبهه در خلافت الهی

تعیین خلیفه الهی نیست و با مشورت مردم است

وی برای این ادعای خود دو دلیل مطرح می‌کند :

ا. آیه «وشاورهم فی الامر» و آیه «وأمرهم شورى بینهم»

وی می‌نویسد:

«در اینجا نیز اگر مضمون آیه فوق را همان «نصب سیاسی» بپنداریم، با آیاتی ناسازگار می‌شود که به پیامبر دستور می‌دهد در اداره دنیای مردم (یعنی همان «امر») با آنان مشورت کند: «وَشَاوِرْهُمْ فِی الْأَمْر» و «وَأَمْرُهُمْ شُورَی بَینَهُمْ»

پاسخ: مشورت در امور مردمی است اما امامت امری الهی است.

این استدلال وی یک مغالطه بسیار ساده است؛ زیرا این استدلال زمانی صحیح است که امامت جزو امور مردم و نه امری الهی باشد زیرا خداوند فرموده است «وأمرهم شورى بینهم» یعنی در اموری که به مردم مربوط می‌شود حق شورا و مشورت دارند؛ اما آیا در تعیین رکعات یا وقت نماز یا طریقه وضو گرفتن نیز می‌توان شورا قرار داد؟!

و آیا امامت از نوع امور مردم است یا از نوع امور الهی که مردم در آن حق تصرف ندارند؟! خداوند متعال در قرآن بارها به صراحت امامت و خلافت را امری الهی معرفی کرده است؛ و اولین دلیل همان آیه‌ای است که نویسنده با تحریف ترجمه آن، می‌خواست به مقصود خود برسد و نیز انتهای آیه را نیز که بر ضد تمام استدلال‌های او بود حذف کرد!

وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّی جَاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِنْ ذُرِّیتِی قَالَ لَا ینَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ (البقرة: 124)

چون ابراهیم را پروردگارش با کلماتى بیازمود و وى آن همه را به انجام رسانید، [خدا به او] فرمود: «من تو را پیشواى مردم قرار دادم»، [ابراهیم] پرسید: «از دودمانم[چطور]؟» فرمود: «پیمان من به بیدادگران نمى‌رسد».

در این آیه به صراحت امامت عهد الهی معرفی شده است و مقامی که خداوند آن را عطا می‌کند و نه اینکه شخص با شایستگی‌های فردی و یا یاد گرفتن برخی کلمات (همان طور که نویسنده‌ ادعا کرده است) به آن برسد! و اگر چنان بود که نویسنده ادعا کرده است، دیگر معنی نداشت ابراهیم این مقام را برای فرزندان خود خواستار شود؛ بلکه، به فرزندان خود این کلمات و روش را می‌آموخت و آن‌ها نیز همه امام می‌شدند! همچنین خداوند متعال در این آیه به صراحت امامت را عهد خویش معرفی کرده است! حال چطور این امامت در حد یک امر اکتسابی عادی پایین آورده می‌شود؟

و صد البته اگر نگارنده آن را کامل ذکر می‌کرد، دیگر نیازی به این نبود که نه خاطر شیعیان را مکدر کند و نه بی جهت صفحه اول یک روزنامه را به مقاله ضد عقیده خود اختصاص دهد!

و نیز آیات کریمه ذیل که در همگی آن جعل تشریعی امام به خدا نسبت داده شده است و نه به مردم:

یا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاکَ خَلِیفَةً فِی الْأَرْضِ (ص: 26)

وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً یهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَینَا إِلَیهِمْ فِعْلَ الْخَیرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِیتَاءَ الزَّکَاةِ وَکَانُوا لَنَا عَابِدِینَ (الأنبیاء : 73)

وَنُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِینَ (القصص:5)

وَإِذْ قَالَ رَبُّکَ لِلْمَلَائِکَةِ إِنِّی جَاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلِیفَةً (البقرة : 30)

و اهل سنت نیز در معتبرترین کتب خویش به این حقیقت اذعان کرده‌اند که امامت امری الهی است و حتی رسول خدا (ص) نیز در آن حق تصرف نداشت؛ مسلم نیشابوری در صحیح خویش می‌نویسد:

حدثنی محمد بن سَهْلٍ التَّمِیمِی حدثنا أبو الْیمَانِ أخبرنا شُعَیبٌ عن عبد اللَّهِ بن أبی حُسَینٍ حدثنا نَافِعُ بن جُبَیرٍ عن بن عَبَّاسٍ قال قَدِمَ مُسَیلِمَةُ الْکَذَّابُ على عَهْدِ النبی صلى الله علیه وسلم الْمَدِینَةَ فَجَعَلَ یقول إن جَعَلَ لی مُحَمَّدٌ الْأَمْرَ من بَعْدِهِ تَبِعْتُهُ فَقَدِمَهَا فی بَشَرٍ کَثِیرٍ من قَوْمِهِ فَأَقْبَلَ إلیه النبی صلى الله علیه وسلم وَمَعَهُ ثَابِتُ بن قَیسِ بن شَمَّاسٍ وفی یدِ النبی صلى الله علیه وسلم قِطْعَةُ جَرِیدَةٍ حتى وَقَفَ على مُسَیلِمَةَ فی أَصْحَابِهِ قال لو سَأَلْتَنِی هذه الْقِطْعَةَ ما أَعْطَیتُکَهَا وَلَنْ أَتَعَدَّى أَمْرَ اللَّهِ فِیکَ

مسیلمه کذاب به مدینه آمد و می‌گفت: اگر پیامبر(ص) خلافت بعد از خود را برای من قرار دهد از او تبعیت می‌کنم؛ و سپس با جمعیت زیادی از طرفدارانش به مدینه آمد؛ پیامبر(ص) و ثابت بن قیس بن شماس به سوی او رفتند و در دست پیامبر(ص) قطعه چوبی بود؛ وقتی که به مسیلمه و نیروهایش رسیدند، فرمودند: اگر تو از من این تکه چوب را نیز بخواهی به تو نخواهم داد؛ و از امر الهی به خاطر تو تجاوز نخواهم کرد.

صحیح مسلم  ج 4 ص 1780 ش 2273 ، اسم المؤلف:  مسلم بن الحجاج أبو الحسین القشیری النیسابوری الوفاة: 261 ، دار النشر : دار إحیاء التراث العربی – بیروت ، تحقیق : محمد فؤاد عبد الباقی

و علمای اهل سنت نیز در شرح این روایت، با تصریح به معنایی که شیعیان به آن اعتقاد دارند می‌نویسند:

ولن أتعدى أمر الله فیک أی لا أجیبک إلى ما طلبته مما لا ینبغی لک من الاستخلاف والمشارکة

و از امر الهی به خاطر تو تجاوز نخواهم کرد بدین معنی است که آنچه که خواستی و شایسته تو نیست، یعنی خلافت و مشارکت در امر نبوت را به تو نخواهم داد!

الدیباج على مسلم ج 5 ص 291، اسم المؤلف: عبدالرحمن بن أبی بکر أبو الفضل السیوطی الوفاة: 911 ، دار النشر : دار ابن عفان – الخبر-السعودیة – 1416 – 1996 ، تحقیق: أبو إسحاق الحوینی الأثری

یعنی رسول خدا(ص) حتی طبق روایات صحیحه اهل سنت به صراحت امامت و خلافت بعد از خود را امری الهی معرفی می‌کنند، ولی نگارنده این مطالب سعی دارد چنین القا کند که امامت به نظر شیعه هم الهی نیست.

ب. نامه ششم نهج البلاغه:

دلیل دوم وی نامه ششم نهج البلاغه است؛ وی می‌نویسد:

به عنوان نمونه امیرالمومنین در نامه ششم نهج البلاغه خطاب به معاویه می‌نویسد:

مردمی که با ابوبکر و عمر و عثمان بیعت کردند، هم بدانسان بیعت با مرا پذیرفتند. پس کسی که حاضر است نتواند دیگری را خلیفه گیرد و آن‌که غایب است نتواند کرده حاضران را نپذیرد. شورا از آن مهاجرین و انصار است. پس اگر اینان بر امامت کسی گرد آمدند و او را امام خود نامیدند، خشنودی خدا هم در آن است…

و حال آنکه استدلال به این نامه نیز مغالطه ای‌ بیش نیست.

زیرا این نامه امیرمؤمنان، جدای از اینکه در کتب شیعه هیچ‌ سندی ندارد و مرحوم سید رضی آن را از اهل سنت نقل کرده است (و بدین ترتیب برای شیعیان ارزش استدلالی ندارد) خطاب به معاویه و از باب الزام است!

ابن ابی الحدید سنی قبل از نقل این نامه چند جمله دیگر را نیز که در کتب اهل سنت آمده است، بیان می‌کند که حضرت به معاویه نوشتند:

وفیه : أما بعد، فإن بیعتی بالمدینة لزمتک وأنت بالشام، لأنه بایعنی القوم الذین بایعوا أبابکر وعمر وعثمان، على ما بویعوا علیه …

بیعت مردم با من در مدینه، با اینکه در شام بودی، ولی بر تو نیز لازم است؛ زیرا همان‌ کسانی که با ابوبکر و عمر و عثمان بیعت کردند، با من نیز بیعت کردند!

شرح نهج البلاغة – ابن أبی الحدید – ج 3 ص 75

یعنی ای معاویه، اگر تو خلافت ابوبکر و عمر و عثمان را قبول داری  و می‌گویی بیعت آنان برای همه مردم ملزم بود ، باید بیعت من را نیز بپذیری؛ و اگر خلافت آنان را قبول نداری ، چگونه برای خودت ادعای مشروعیت می‌کنی با اینکه روی کار آمدن تو به واسطه آنان بود؟!

وظیفه پیامبران تعیین خلیفه و حاکم نبود!

نویسنده در سخنانی که به صراحت با قرآن در تضاد است می‌نویسد:

«نتیجه آنکه جزو وظایف رسولان الهی، از جمله پیامبر اسلام، تعیین جانشین یا خلیفه، که اصطلاحا نصب می‌گویند، برای تشکیل حکومت و اداره امور دنیای مردم نبوده است»

پاسخ:

ظاهرا نویسنده خبر ندارد که در قرآن به صراحت آمده است، مردم برای تعیین خلیفه به پیامبران خویش رجوع می‌کردند!

أَلَمْ تَرَ إِلَى الْمَلَإِ مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ مِنْ بَعْدِ مُوسَى إِذْ قَالُوا لِنَبِی لَهُمُ ابْعَثْ لَنَا مَلِکًا نُقَاتِلْ فِی سَبِیلِ اللهِ (سوره بقره آیه  246)

آیا از [حال] سران بنى اسرائیل پس از موسى خبر نیافتى آن گاه که به پیامبرى از خود گفتند: «پادشاهى براى ما بگمار تا در راه خدا پیکار کنیم».

و در ادامه پیامبرشان به جای آنکه مطابق با نظر نگارنده مقاله به آن‌ها بگوید «ای مردم، ما نباید خلیفه و حاکم تعیین کنیم» به آنان می‌گوید:

وَقَالَ لَهُمْ نَبِیهُمْ إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَعَثَ لَکُمْ طَالُوتَ مَلِکًا (سوره بقره آیه 247)

و پیامبرشان به آنان گفت: «در حقیقت، خداوند، طالوت را بر شما به پادشاهى گماشته است».

و نیز در آیه دیگر حضرت موسی علیه‌السلام به صراحت به حضرت هارون می‌گوید: وَقَالَ مُوسَى لِأَخِیهِ هَارُونَ اخْلُفْنِی فِی قَوْمِی (سوره اعراف آیه 142 )

و موسى [ هنگام رفتن به کوه طور ] به برادرش هارون گفت: «در میان قوم من جانشینم باش»

نصب خلیفه و جانشین سلب آزادی مردم است!

وی با بیان سخنانی عجیب‌تر می‌نویسد:

«نصب یا تعیین، در خود، مفهوم سلب آزادی و نوعی از بندگی و بردگی را دارد».

پاسخ:

نصب یا تعیین زمانی سلب آزادی است که از جانب خدا نباشد؛ اما خدایی که مالک تمام حیات انسان است و صلاح او را از خود انسان بهتر می‌شناسد، اگر شخصی را به عنوان خلیفه معرفی کند، قطعاً دستور او آزادی واقعی برای انسان خواهد بود؛ و شاهد واضح آن، دو آیه‌ای است که در پاسخ قبلی بیان شد و به صراحت روش انبیای الهی در قرآن را برای تعیین خلیفه بیان می‌کرد!

امامت برای همه قابل دسترسی است؟!

وی وقتی مقام امامت را که یک مقام الهی است، در حد یک امر بسیار ساده و پیش پا افتاده بشری پایین آورد، می‌نویسد:

امامت امت آنگاه میسر است که انسان پیام هدایت الهی را در خود مجسم و تمام سازد و به مقام خلیفه اللهی نائل شود. علی(ع) نیز چون تمامی کلمات خالق را در خود محقق و صفات جمال او را در خود متجلّی ساخته، به امامت امت، نائل شده است، نه فقط در حیاتش و نه تنها برای پنج سال، که تا قیام قیامت و برای همه دوران‌ها و برای همه انسان‌ها؛ و این همان زعامت کبراست. البته هر آن کس که امامش قرآن باشد و به کتاب و کلام الهی دل بسپارد، به‌مثابه الگو و امام برای تمام جهانیان است.

یعنی هر کسی که بتواند قرآن را پیاده کند، امام همه جهانیان است و دیگر امامتی الهی وجود ندارد!

پاسخ :

در ابتدا باید دانست که امامت چیست؟

آلوسی مفسر شهیر اهل سنت در این زمینه در ذیل آیه 30 سوره بقره (إنی جاعل فی الأرض خلیفة) می‌نویسد:

ولم تزل تلک الخلافة فی الإنسان الکامل إلى قیام الساعة وساعة القیام بل متى فارق هذا الإنسان العالم مات العالم لأنه الروح الذی به قوامه فهو العماد المعنوی للسماء والدار الدنیا جارحة من جوارح جسد العالم الذی الإنسان روحه ولما کان هذا الأسم الجامع قابل الحضرتین بذاته صحت له الخلافة وتدبیر العالم

این خلافت (از زمان آدم) تا قیام قیامت در انسان کامل باقی خواهد ماند؛ و هرگاه که این انسان از عالم جدا شود، عالم نابود می‌شود ؛ زیرا او روحی است که بقای این عالم به او است ؛ او رکن معنوی آسمان است، و کل دنیا، تنها یک بخش از اعضای این عالمی است که انسان (کامل) روح آن بدن است! و چون این اسم (انسان کامل) قابل هر دو عالم (ملک و ملکوت) است، می‌تواند خلیفة الله باشد و عالم را تدبیر کند!

روح المعانی ج 1 ص 220 ، اسم المؤلف: العلامة أبی الفضل شهاب الدین السید محمود الألوسی البغدادی الوفاة: 1270هـ ، دار النشر : دار إحیاء التراث العربی – بیروت

این نظر یک عالم مشهور سنی در مورد مقام خلافت اللهی و امامت است؛ اما آیا واقعا هر انسانی می‌تواند بدون جعل الهی خلیفة الله شود و تدبیر تمام عالم را به دست گیرد ؟! عقل خود در اینجا به راحتی پاسخ می‌دهد که خیر!  و نیز پاسخ دیگر این اشکال نیز همان روایتی است که نویسنده ترجمه آن را تحریف کرد و آن را به صورت ناقص بیان کرد! همان طور که در پاسخ به اشکال اول گذشت، امامت در قرآن کریم که راهنمای زندگی بشر است ، امری است الهی ، و نه یک امر پیش پا افتاده و عهد الهی به شمار می‌رود ! حال آیا ممکن است انسانی صاحب این عهد الهی شود در حالی که خداوند متعال خود چنین نخواسته و او را به چنین کاری نگمارده است؟! اگر واقعا چنین مقامی تنها با عمل به قرآن به دست می آمد ، چرا ابراهیم برای فرزندان خود طلب این مقام را کرد؟! وی باید به آنها می‌گفت بروید و به همین دستورات الهی عمل کنید تا به مقام امامت برسید!

خلافت اگر الهی بود حضرت علی آن را بی‌ارزش نمی‌دانست!

وی می‌نویسد:

آیا می‌شود چیزی که از منظر امیر مومنان (ع) قدر و منزلتش از عطسه بز کمتر است، از طرف خدا باشد و تازه از این فراتر، اتمام نعمت و اکمال دین نیز باشد؟!

یا در جای دیگر می‌نویسد:

حکومتی که تاکید فرموده است «زمام شترش را بر گردنش می‌افکند و رهایش می‌سازد».

پاسخ:

اولاً: جالب است که یک آیه به تنهایی می‌تواند پاسخ تمام این اشکالات باشد! یعنی همان آیه مربوط به امامت حضرت ابراهیم علیه‌السلام!

و حتی اگر آیات ابلاغ و اکمال (که در بخش بعدی به آن‌ها خواهیم پرداخت) مربوط به امامت نباشد، ولی در آیه مربوط به حضرت ابراهیم علیه‌السلام به صراحت این مقام «عهد الهی» توصیف شده است! آیا واقعا عهد الهی در نظر امیرمومنان از عطسه یک بز کمتر است؟! آیا مقام کنترل کل عالم، مثل یک شتر است که بند آن را رها می‌کنند که هر جا خواست برود ؟! یا آنچه رها می‌شود تنها خلافتی ظاهری است که رها کردن آن در واقع محروم کردن مردم از نعمتی است که بر آن‌ها واجب بود حق آن را ادا کنند! و نه رها کردن مقام امامت؟! آری خلافتی که زیردستان حضرت در آن، مطیع حضرت نباشند و حضرت نتواند به واسطه آنان حق را برپای دارد، در نزد حضرت از عطسه یک بز نیز کمتر است؛ اما همین خلافت ظاهری نیز اگر موجب توانایی برای گرفتن حق تنها یک مظلوم از ظالم شود، در نزد حضرت ارزشی بس فزون پیدا می‌کند:

33 – ومن خطبة له علیه السلام عند خروجه لقتال أهل البصرة قال عبد الله بن العباس دخلت على أمیر المؤمنین علیه السلام بذی قار وهو یخصف نعله فقال لی ما قیمة هذا النعل فقلت لا قیمة لها ، فقال علیه السلام والله لهی أحب إلی من إمرتکم إلا أن أقیم حقا أو أدفع باطلا

نهج البلاغة – خطب الإمام علی (ع) – ج 1 ص 80

ثانیا آنچه در روایت امیرمؤمنان مقام و منزلتش از عطسه یک بز کمتر است،‌ دنیا است و نه خلافت بر مسلمانان! و نویسنده تنها بر روی شنیده های متفرقه خویش مقاله را نوشته است اما درست این خطبه است که :

ولألفیتم دنیاکم هذه أزهد عندی من عفطة عنز

نهج البلاغة – خطب الإمام علی (ع) – ج 1 ص 37

و این نشانگر دوری نویسنده از متون روایات و تکیه بر شنیده های جلسات افراد معلوم الحالی است که با مطرح کردن این سخنان سال‌ها است که در راه گمراه کردن مردم تلاش می‌کنند!

طلب خلافت الهی کسب قدرت است!

وی می‌نویسد:

«چگونه می‌توان تصور کرد که اندیشه علی (ع) معطوف به کسب و حفظ قدرت بوده است؟!»

پاسخ:

این سخن نیز ناشی از نفهمیدن مقام امامت است! مقام امامت دارا بودن قدرت و خلافت نیست! بلکه به اقرار علمای بزرگ اهل سنت مقام کنترل عالم هستی است! اما نظریه به دنبال قدرت بودن امیرمومنان علی علیه‌السلام، نظریه شیعیان نیست؛ و برخلاف گفته نویسنده، این نظریه توسط معروف‌ترین علمای قدیمی اهل سنت مطرح شده است ؛ محمد بن اسماعیل بخاری در این زمینه با مطرح کردن روایتی در مورد شورای شش نفره به نقل از مسور بن مخرمة می‌نویسد:

ثُمَّ دَعَانِی فقال ادْعُ لی عَلِیا فَدَعَوْتُهُ فَنَاجَاهُ حتى إبهار اللَّیلُ ثُمَّ قام عَلِی من عِنْدِهِ وهو على طَمَعٍ وقد کان عبد الرحمن یخْشَى من عَلِی شیئا … فلما اجْتَمَعُوا تَشَهَّدَ عبد الرحمن ثُمَّ قال أَمَّا بَعْدُ یا عَلِی إنی قد نَظَرْتُ فی أَمْرِ الناس فلم أَرَهُمْ یعْدِلُونَ بِعُثْمَانَ فلا تَجْعَلَنَّ على نَفْسِکَ سَبِیلًا

عبد الرحمن بن عوف مرا فراخواند و به من گفت علی را صدا بزن؛ من نیز چنین کردم؛ او تا نیمه شب با علی سخن گفت؛ و وقتی که علی از نزد او برخواست «طمع» (به خلافت) داشت! … وقتی که همه جمع شدند ، عبد الرحمن بن عوف (به حضرت علی علیه السلام) گفت: ای علی ، من به امور مردم نگاه کردم و دیدم که کسی را همتای عثمان نمی‌بینند ! مبادا که گمان باطل بورزی (و به دنبال خلافت بروی)

صحیح البخاری  ج 6  ص 2634  ، اسم المؤلف:  محمد بن إسماعیل أبو عبدالله البخاری الجعفی الوفاة: 256 ، دار النشر : دار ابن کثیر , الیمامة – بیروت – 1407 – 1987 ، الطبعة : الثالثة ، تحقیق : د. مصطفى دیب البغا

این روایت به خوبی نشان می‌دهد در صدر اول تالیف کتب در نزد اهل سنت، دست‌های پنهانی تلاش برای سیاه کردن چهره نورانی امیرمومنان علی بن ابی طالب علیه السلام داشته‌اند!

حضرت علی حق الهی غصب شده برای خود نمی‌دید!

نگارنده مقاله می‌نویسد:

5- علی(ع) هرگز از حقی در امر خلافت و حکومت که از جانب خدا برای او در نظر گرفته شده و توسط پیامبر ابلاغ شده باشد، حرفی به میان نمی‌آورد.

پاسخ:

این سخنان ، ناشی از کم اطلاعی یا مغرض بودن نویسنده است! در روایات صحیح السند شیعه از امیرمؤمنان علی علیه‌السلام روایت شده است که فرمود:

أَخْبَرَنِی رَسُولُ اللَّهِ أَنَّ إِبْلِیسَ ورُؤَسَاءَ أَصْحَابِهِ شَهِدُوا نَصْبَ‏ رَسُولِ‏ اللَّهِ إِیای لِلنَّاسِ بِغَدِیرِ خُمٍّ بِأَمْرِ اللَّهِ عَزَّ وجَلَّ فَأَخْبَرَهُمْ أَنِّی أَوْلَى بِهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وأَمَرَهُمْ أَنْ یبَلِّغَ الشَّاهِدُ الْغَائِبَ.

رسول خدا(ص) به من خبر داد که شیطان و رئیسان اصحاب وی، در غدیر خم که رسول خدا(ص) به امر خداوند من را (به امامت) نصب کرد، حاضر بودند؛ و پیامبر(ص) به مردم خبر داد که من از جانشان بر آن‌ها شایسته‌تر هستم؛ و دستور داد که حاضرین به غائبین خبر برسانند!

الکافی، ج‏8، ص343، ح541.

آیا چنین سخنانی از امیرمومنان علی علیه‌السلام که با سند صحیح در کتاب شریف کافی آمده است، با ادعاهای نگارنده مقاله سازگاری دارد ؟! مگر اینکه نگارنده‌ای که آیات قرآن را تقطیع می‌کرد و ترجمه آن را نیز تحریف می نمود ، اینجا نیز همان روش را به کار برد!

همچنین امیرمؤمنان علی علیه‌السلام، خطبه شقشقیه را بیان کردند که در کتب شیعه و سنی با چندین سند نقل شده است که به حد استفاضه می‌رسد و دیگر نیازی به بررسی سند ندارد را فراموش کرده است که فرمودند:

أما والله لقد تقمصها ابن ابی قحافة ! … أرى تراثی نهبا!

قسم به خدا که فرزند ابوقحافه به زور لباس خلافت را بر تن خویش کرد ! … دیدم که میراثم به غارت می‌رود!

یعنی امیرمومنان هم امامت الهی را مطرح کرده‌اند و هم غصب خلافت را !

چرا حضرت علی قیام نکرد

وی می‌نویسد:

«7- اگر امیرالمؤمنین فرمان خدا را بر خلافت خود بعد از رسول اکرم(ص) می‌یافت، آیا شجاعت و شهامت و عدالت او اقتضا نمی‌کرد که یک تنه شمشیر برکشد و فرمان و عدل خدا را جاری سازد؟! و آیا از دروازه حکمت و شهر علم نبوی بعید نبود که بیان این حق را از وقت حاجت به تأخیر اندازد؟!»

پاسخ:

اینگونه اشکالات تنها از افرادی خشن و تندخو و بی منطق بر می‌آید! که گمان می‌کنند راه حل تمام مسائل دست به شمشیر بردن است!

البته نویسنده این مقاله می‌توانست به جای امیرمومنان همین مطالب را در مورد رسول خدا(ص) بگوید که «اگر پیامبر فرمان خدا را برای نبوت خویش و تشکیل جامعه اسلامی می‌یافت، آیا شجاعت و شهامت و عدالت او اقتضا نمی‌کرد که در 13 سالی که در مکه بود یک‌تنه شمشیر برکشد و فرمان و عدل خدا را جاری سازد ؟! آیا از پیامبر خدا بعید نبود که بیان این حق را از وقت حاجت به تأخیر اندازد»؟!

چطور چنین سخنانی در مورد پیامبر(ص) نمی‌زنید ؟! با اینکه حضرت 13 سال در مکه شکنجه‌ مسلمان به دست کفار را می‌دید و شهادت مظلومانه مسلمانان را با تمام وجود لمس می‌کرد، اما دست به شمشیر نبرد! آیا این به معنی رسالت نداشتن پیامبر(ص) است؟!

چطور چنین سخنانی در مورد حضرت هارون علیه‌السلام نمی‌زنید که خلافت او برای موسی در قرآن آمده است اما وقتی که طرفداران سامری گوساله را خدای خود قرار دادند ، و به او هجوم آوردند ، دست به شمشیر نبرد و یک‌تنه از حق دفاع نکرد؟!

البته از کسی که این چنین در مورد مقام امامت بنویسد، بعید نیست که فردا مانند احمد کسروی نبوت را نیز زیر سؤال نبرد!

امام زمان قرآن است!

وی می‌نویسد:

همین قرآن کامل و تمام است که قادر است امام و پیشوای امت واقع شود.

پاسخ:

خداوند متعال دو نوع امام برای مردمان قرار داده است:

ا. امامی که از جنس خود آنان است؛ که آیات اشاره به این مطلب گذشت؛ مانند امامت حضرت ابراهیم، حضرت لوط، اسحاق و یعقوب که امامت آنان در قرآن به صراحت آمده است و یا حضرت عیسی و رسول گرامی اسلام(ص) که حتی به اقرار اهل سنت امامت دارند، ولی امامت آنان به صراحت در قرآن نیامده است!

ب. امامی از جنس کتاب، که در قرآن کتاب موسی و برخی دیگر از انبیا نیز امام معرفی شده است.

و طبق روایاتی که اهل سنت و حتی وهابیون آن را صحیح می‌دانند، رسول خدا(ص) به همین مطلب تصریح کرده‌اند که:

4222 – إنی تارک فیکم خلیفتین: کتاب الله حبل ممدود ما بین السماء والأرض وعترتی أهل بیتی وإنهما لن یتفرقا حتى یردا علی الحوض قال الشیخ الألبانی: (صحیح)

من در میان شما دو خلیفه بر جای می گذارم، کتاب خدا که ریسمانی است که بین آسمان و زمین کشیده شده است؛ و عترتم اهل بیتم؛ و این دو از تا زمانی که بر حوض وارد شوند از هم جدا نخواهند شد!

صحیح الجامع الصغیر (محمد ناصر الدین الالبانی) ج 1 ص 423

و روایاتی نیز در کتب شیعه و سنی وجود دارد که اگر کسی بدون امام از دنیا برود، به مرگ جاهلیت مرده است:

حدثنا عبد اللَّهِ حدثنی أبی ثنا أَسْوَدُ بن عَامِرٍ انا أبو بَکْرٍ عن عَاصِمٍ عن أبی صَالِحٍ عن مُعَاوِیةَ قال قال رسول اللَّهِ صلى الله علیه وسلم من مَاتَ بِغَیرِ إِمَامٍ مَاتَ مِیتَةً جَاهِلِیةً

مسند أحمد بن حنبل ج 4 ص 96  ش 16922، اسم المؤلف:  أحمد بن حنبل أبو عبدالله الشیبانی الوفاة: 241 ، دار النشر : مؤسسة قرطبة – مصر

و صحابه پیامبر(ص) از این کلام حضرت، امام انسانی که بتوان با او بیعت کرد برداشت کرده‌اند و نه امامی که کتاب خدا باشد:

1851 وَمَنْ مَاتَ وَلَیسَ فی عُنُقِهِ بَیعَةٌ مَاتَ مِیتَةً جَاهِلِیةً

هر کس بمیرد و در گردن او بیعت نباشد به مرگ جاهلی مرده است!

صحیح مسلم ج 3 ص 1478 ش 1851، اسم المؤلف:  مسلم بن الحجاج أبو الحسین القشیری النیسابوری الوفاة: 261 ، دار النشر : دار إحیاء التراث العربی – بیروت ، تحقیق : محمد فؤاد عبد الباقی

مقام امامت در روایات صحیح السند شیعه

اما برای اینکه مقام امامت و مفهوم آن در نظر خود ائمه علیهم السلام روشن شود، روایتی را که با سند صحیح از امام صادق علیه السلام در مورد امامت نقل شده است بیان می‌کنیم:

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ فِی خُطْبَةٍ لَهُ یذْکُرُ فِیهَا حَالَ الْأَئِمَّةِ وصِفَاتِهِمْ:

إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وجَلَّ أَوْضَحَ‏ بِأَئِمَّةِ الْهُدَى‏ مِنْ أَهْلِ بَیتِ نَبِینَا عَنْ دِینِهِ وأَبْلَجَ بِهِمْ عَنْ سَبِیلِ مِنْهَاجِهِ وفَتَحَ بِهِمْ عَنْ بَاطِنِ ینَابِیعِ عِلْمِهِ

فَمَنْ عَرَفَ مِنْ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ وَاجِبَ حَقِّ إِمَامِهِ وَجَدَ طَعْمَ حَلَاوَةِ إِیمَانِهِ وعَلِمَ فَضْلَ طُلَاوَةِ إِسْلَامِهِ‏ لِأَنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وتَعَالَى نَصَبَ الْإِمَامَ عَلَماً لِخَلْقِهِ وجَعَلَهُ حُجَّةً عَلَى أَهْلِ مَوَادِّهِ وعَالَمِهِ‏ وأَلْبَسَهُ اللَّهُ تَاجَ الْوَقَارِ وغَشَّاهُ مِنْ نُورِ الْجَبَّارِ یمَدُّ بِسَبَبٍ إِلَى السَّمَاءِ لَا ینْقَطِعُ عَنْهُ مَوَادُّهُ ولَا ینَالُ مَا عِنْدَ اللَّهِ إِلَّا بِجِهَةِ أَسْبَابِهِ ولَا یقْبَلُ اللَّهُ أَعْمَالَ الْعِبَادِ إِلَّا بِمَعْرِفَتِهِ فَهُوَ عَالِمٌ بِمَا یرِدُ عَلَیهِ مِنْ مُلْتَبِسَاتِ الدُّجَى ومُعَمَّیاتِ السُّنَنِ ومُشَبِّهَاتِ الْفِتَنِ

فَلَمْ یزَلِ اللَّهُ تَبَارَکَ وتَعَالَى یخْتَارُهُمْ لِخَلْقِهِ مِنْ وُلْدِ الْحُسَینِ مِنْ عَقِبِ کُلِّ إِمَامٍ یصْطَفِیهِمْ لِذَلِکَ ویجْتَبِیهِمْ ویرْضَى بِهِمْ لِخَلْقِهِ ویرْتَضِیهِمْ کُلَّمَا مَضَى مِنْهُمْ إِمَامٌ نَصَبَ لِخَلْقِهِ مِنْ عَقِبِهِ إِمَاماً عَلَماً بَیناً وهَادِیاً نَیراً وإِمَاماً قَیماً وحُجَّةً عَالِماً أَئِمَّةً مِنَ اللَّهِ‏ {یهْدُونَ بِالْحَقِّ وبِهِ یعْدِلُونَ}‏ حُجَجُ اللَّهِ ودُعَاتُهُ ورُعَاتُهُ عَلَى خَلْقِهِ یدِینُ بِهَدْیهِمُ‏ الْعِبَادُ وتَسْتَهِلُّ بِنُورِهِمُ الْبِلَادُ وینْمُو بِبَرَکَتِهِمُ التِّلَادُ جَعَلَهُمُ اللَّهُ حَیاةً لِلْأَنَامِ ومَصَابِیحَ لِلظَّلَامِ ومَفَاتِیحَ لِلْکَلَامِ ودَعَائِمَ لِلْإِسْلَامِ جَرَتْ بِذَلِکَ فِیهِمْ مَقَادِیرُ اللَّهِ عَلَى مَحْتُومِهَا

فَالْإِمَامُ هُوَ الْمُنْتَجَبُ الْمُرْتَضَى والْهَادِی الْمُنْتَجَى‏ والْقَائِمُ الْمُرْتَجَى اصْطَفَاهُ اللَّهُ بِذَلِکَ واصْطَنَعَهُ عَلَى عَینِهِ فِی الذَّرِّ حِینَ ذَرَأَهُ وفِی الْبَرِیةِ حِینَ بَرَأَهُ ظِلًّا قَبْلَ خَلْقِ نَسَمَةٍ عَنْ یمِینِ عَرْشِهِ مَحْبُوّاً بِالْحِکْمَةِ فِی عِلْمِ الْغَیبِ عِنْدَهُ اخْتَارَهُ بِعِلْمِهِ وانْتَجَبَهُ لِطُهْرِهِ بَقِیةً مِنْ آدَمَ وخِیرَةً مِنْ ذُرِّیةِ نُوحٍ ومُصْطَفًى مِنْ آلِ إِبْرَاهِیمَ وسُلَالَةً مِنْ إِسْمَاعِیلَ وصَفْوَةً مِنْ عِتْرَةِ مُحَمَّدٍ لَمْ یزَلْ مَرْعِیاً بِعَینِ اللَّهِ یحْفَظُهُ ویکْلَؤُهُ بِسِتْرِهِ مَطْرُوداً عَنْهُ حَبَائِلُ إِبْلِیسَ وجُنُودِهِ مَدْفُوعاً عَنْهُ وُقُوبُ الْغَوَاسِقِ‏ ونُفُوثُ کُلِّ فَاسِقٍ مَصْرُوفاً عَنْهُ قَوَارِفُ السُّوءِ مُبْرَأً مِنَ الْعَاهَاتِ مَحْجُوباً عَنِ الْآفَاتِ مَعْصُوماً مِنَ الزَّلَّاتِ مَصُوناً عَنِ الْفَوَاحِشِ کُلِّهَا مَعْرُوفاً بِالْحِلْمِ والْبِرِّ فِی یفَاعِهِ‏ مَنْسُوباً إِلَى الْعَفَافِ والْعِلْمِ والْفَضْلِ عِنْدَ انْتِهَائِهِ مُسْنَداً إِلَیهِ أَمْرُ وَالِدِهِ صَامِتاً عَنِ الْمَنْطِقِ فِی حَیاتِهِ

فَإِذَا انْقَضَتْ مُدَّةُ وَالِدِهِ إِلَى أَنِ انْتَهَتْ بِهِ مَقَادِیرُ اللَّهِ إِلَى مَشِیئَتِهِ وجَاءَتِ الْإِرَادَةُ مِنَ اللَّهِ فِیهِ إِلَى مَحَبَّتِهِ وبَلَغَ مُنْتَهَى مُدَّةِ وَالِدِهِ فَمَضَى وصَارَ أَمْرُ اللَّهِ إِلَیهِ مِنْ بَعْدِهِ وقَلَّدَهُ دِینَهُ وجَعَلَهُ الْحُجَّةَ عَلَى عِبَادِهِ وقَیمَهُ فِی بِلَادِهِ وأَیدَهُ بِرُوحِهِ وآتَاهُ عِلْمَهُ وأَنْبَأَهُ فَصْلَ بَیانِهِ واسْتَوْدَعَهُ سِرَّهُ وانْتَدَبَهُ لِعَظِیمِ أَمْرِهِ وأَنْبَأَهُ فَضْلَ بَیانِ عِلْمِهِ ونَصَبَهُ عَلَماً لِخَلْقِهِ وجَعَلَهُ حُجَّةً عَلَى أَهْلِ عَالَمِهِ وضِیاءً لِأَهْلِ دِینِهِ والْقَیمَ عَلَى عِبَادِهِ رَضِی اللَّهُ بِهِ إِمَاماً لَهُمُ اسْتَوْدَعَهُ سِرَّهُ واسْتَحْفَظَهُ عِلْمَهُ واسْتَخْبَأَهُ حِکْمَتَهُ‏ واسْتَرْعَاهُ لِدِینِهِ‏ وانْتَدَبَهُ لِعَظِیمِ أَمْرِهِ وأَحْیا بِهِ مَنَاهِجَ سَبِیلِهِ وفَرَائِضَهُ وحُدُودَهُ فَقَامَ بِالْعَدْلِ عِنْدَ تَحَیرِ أَهْلِ الْجَهْلِ وتَحْییرِ أَهْلِ الْجَدَلِ بِالنُّورِ السَّاطِعِ‏ والشِّفَاءِ النَّافِعِ بِالْحَقِّ الْأَبْلَجِ والْبَیانِ اللَّائِحِ مِنْ کُلِّ مَخْرَجٍ عَلَى طَرِیقِ الْمَنْهَجِ الَّذِی مَضَى عَلَیهِ الصَّادِقُونَ مِنْ آبَائِهِ فَلَیسَ یجْهَلُ حَقَّ هَذَا الْعَالِمِ إِلَّا شَقِی ولَا یجْحَدُهُ إِلَّا غَوِی ولَا یصُدُّ عَنْهُ إِلَّا جَرِی عَلَى اللَّهِ جَلَّ وعَلَا.

الکافی، ج‏1، ص203.

«امام صادق(ع) در خطبه‏‌اى که ویژگی‌ها و صفات امامان را بیان می‌کند، می‌فرماید:

همانا خداى‏ عز و جل به وسیله ائمه هدى از اهل بیت پیامبر ما دینش را آشکار ساخت و علمش را روشن نمود و براى آنان باطن چشمه‏‌هاى علمش را گشود، هر که از امت محمد حقِ واجبِ امامش را بشناسد، طعم و شیرینى ایمانش را بیابد و فضل خرمى اسلامش را بداند؛ زیرا خداى تبارک و تعالى امام را به پیشوائى خلقش منصوب کرده و بر روزی خواران اهل جهانش حجت قرار داده و تاج وقارش بر سر نهاده و از نور جباریتش به او پرتو افکنده با رشته‏‌اى الهى تا آسمان کشیده که فیوضات خدا از او منقطع نمی‌شود و آنچه نزد خداست جز از طریق واسطه‌های او به دست نیاید و خدا اعمال بندگان را جز با معرفت او نمی‌‌پذیرد. آنچه از امور مشتبه تاریک و سنت‏‌هاى مشکل و فتنه‏‌هاى ناآشکار بر او وارد شود، حکمش را می‌داند.

خداى تبارک و تعالى همواره امامان را براى رهبرى خلقش از اولاد حسین و از فرزندان بلا واسطه هر امامى براى امامت بر می‌گزیند و انتخاب کند و ایشان را براى خلقش می‌بپذیرد و می‌بپسندد، هر گاه یکى از آن‌ها از دنیا برود، از فرزندان او امامى بزرگوار آشکار و رهبرى نوربخش و پیشوایى سرپرست و حجتى دانشمند براى خلقش نصب می‌کند.

آنان از طرف خدا پیشوایند، به حق هدایت می‌کنند و به حق داورى می‌نمایند، حجت‌هاى خدا و دعوت کنندگان به سوى خدایند، از طرف خدا مخلوق را سرپرستى کنند.

بندگان خدا به رهبرى آن‌ها دیندارى می‌کنند و شهرها به نورشان آباد می‌شود و ثروت‌هاى کهنه از برکتشان فزونى می‌یابد، خدا ایشان را حیات مردم و چراغ‌هاى تاریکى و کلیدهاى سخن و پایه‏‌هاى اسلام قرار داده و مقدرات حتمى خدا بر این جارى شده است.

پس امام همان برگزیده، ‌پسندیده، رهبر، محرم اسرار و امید بخشى است که به فرمان خدا قیام کرده‏ است، خدا او را براى این برگزیده و در عالم ذر که او را آفریده، زیر نظر خود پرورانیده و او را همچنان در میان مردم ساخته است، در عالم ذر پیش از آنکه جاندارى پدید آید، امام را مانند سایه‏‌اى در سمت راست عرش آفریده و با علم غیب خود، به او حکمت بخشیده و او را برگزیده و براى پاکیش انتخابش کرده است.

باقى مانده خلافت آدم(ع) به او رسیده و از بهترین فرزندان نوح(ع) است، برگزیده خاندان ابراهیم(ع) و سلاله اسماعیل(ع) و انتخاب شده از عترت(ع) است.

همیشه زیر نظر خدا سرپرستى شده و با پرده خود حفظ و نگهبانیش نموده و دام‌هاى شیطان و لشکرش را از او کنار زده و پیش آمدهاى شب هنگام و افسون جادوگران را از او دور ساخته است، روى آوردن بدى را از او دور کرده است. از بلاها در امان است، از آفت‌ها پنهان است، از لغزش‌ها حفظ شده و از تمام زشتکاری‌ها مصون است.

در جوانى به خویشتن دارى و نیکوکارى معروف است و در پیرى به پاکدامنى و علم و فضیلت منسوب، امامت پدرش به او رسیده و در زمان حیات پدرش از آن گفتار خاموش بوده؛ چون ایام پدرش گذشته و مقدرات و خواست خدا نسبت به او پایان یافته و اراده خدا او را به سوى محبت خود رسانیده و به پایان دورانش رسیده، او در گذشته و امر خدا پس از او به امامی دیگر رسیده، خدا امر دینش را به گردن او نهاده و او را بر بندگانش حجت کرده است. در بلادش سرپرست نموده و به روح خود قوتش داده و از علم خود به او عطا فرموده و از بیان روشن [گفتار حق‏] آگاهش نموده و راز خود بدو سپرده و براى امر بزرگش (رهبرى تمام مخلوق) دعوت فرموده و فضیلت بیان علمش را به او خبر داده و براى رهبرى خلق منصوبش ساخته و بر اهل عالم حجتش نموده و مایه روشنایى اهل‏ دین و سرپرست بندگانش کرده، او را براى امامت خلق پسندیده و راز خود بدو سپرده و بر علم خویش نگهبانش کرده و حکمتش را در او نهفته و سرپرستى دینش را از او خواسته و براى امر بزرگش او را طلبیده و راه‌هاى روشن و احکام و حدود خویش را با او زنده کرده است.

امام هم با نور درخشان و راه حلی مفید، هنگام سرگردانى نادانان و سخن آراستن اهل جدل، به عدالت قیام کرده در حالى که با حق واضح همراه بوده و به راه مستقیمى که پدران درستکارش رفته بودند، گام برداشته است؛ پس حق چنین عالمى را جز بدبخت نادیده نمی‌گیرد و جز گمراه نومید، منکرش نمی‌شود و جز عاصی فرمان خداى جل و علا برایش کارشکنى نمی‌کند».

شبهات در مورد غدیر خم:

آیه اکمال در غدیر نازل نشده است!

نگارنده ادعا می کند که آیات قرآن در غدیر خم به نهایت رسیده و نعمت تمام شده بر مردم، قرآن کامل است!

1- آیات قبل و بعد از آیه فوق موید این معنی است که خداوند پیامبر را موظف می‌کند هر آنچه بر او نازل می‌شود، بی‌کم‌وکاست، ابلاغ کند و در این میان هیچ پیشامد و گزندی وی را از انجام رسالت باز ندارد و بر طغیان و مخالفت و سرکشی کافران اندوهگین نباشد. پس، از سیاق آیات چنین به‌نظر می‌رسد نعمتی که تمام شده است، همان وحی خداوندی (قرآن) و تحقق عینی آن (اسلام) باشد. یعنی اکنون که وحی بدون هیچ نقص و گزندی به مردم ابلاغ شده است، نعمت بر ایشان تمام است.

یا در جای دیگر می‌نویسد:

مراد از «اتمام نعمت» در آیه مذکور، نه حکومت و پیشوایی دنیوی، بلکه اتمام بعثت نبی، نزول، دریافت و ابلاغ بدون کاستی و نقصان قرآن است.

پاسخ :

این مطلب خلاف مسلمات تاریخی و عقیده مشترک بین شیعه و سنی است که بعد از آیه «الیوم اکملت لکم دینکم»  آیات دیگری نیز نازل شده است و حداقل آیات ادامه سوره مائده، بعد از ماجرای غدیر خم نازل شده است !

در صحیح بخاری معتبر‌ترین کتاب اهل سنت آمده است:

حدثنی عبد اللَّهِ بن رَجَاءٍ حدثنا إِسْرَائِیلُ عن أبی إِسْحَاقَ عن الْبَرَاءِ رضی الله عنه قال آخِرُ سُورَةٍ نَزَلَتْ کَامِلَةً بَرَاءَةٌ وَآخِرُ سُورَةٍ نَزَلَتْ خَاتِمَةُ سُورَةِ النِّسَاءِ «یسْتَفْتُونَکَ قُلْ الله یفْتِیکُمْ فی الْکَلَالَةِ»

آخرین سوره‌ای که به صورت کامل نازل شد ، سوره توبه بود و آخرین آیاتی که نازل شد آیات آخر سوره نساء بود «یستفتنوک قل الله یفتیکم» …

صحیح البخاری ج 4 ص 1586 ش 4106  اسم المؤلف:  محمد بن إسماعیل أبو عبدالله البخاری الجعفی الوفاة: 256 ، دار النشر : دار ابن کثیر , الیمامة – بیروت – 1407 – 1987 ، الطبعة : الثالثة ، تحقیق : د. مصطفى دیب البغا

و این آیات در مدینه منوره نازل شده است ، حال چگونه ادعا می‌کند در غدیر خم تمام آیات الهی نازل شده و قرآن کامل شده بود ؟!

جدای از اینکه در کتب اهل سنت ، روایاتی با سند صحیح آمده است که :

ضمرة ابن ربیعة القرشی عن ابن شوذب عن مطر الوراق عن شهر بن حوشب عن أبی هریرة. قال: من صام یوم ثمان عشرة من ذی الحجة کتب له صیام ستین شهرا، وهو یوم غدیر خم، لما أخذ النبی صلى الله علیه وسلم بید علی بن أبی طالب فقال: ألست ولی المؤمنین؟ قالوا: بلى یا رسول الله! قال: «من کنت مولاه فعلی مولاه» فقال عمر بن الخطاب: بخ بخ لک یا بن أبی طالب أصبحت مولای ومولى کل مسلم، فأنزل الله: «الیوم أکملت لکم دینکم»

از ابوهریره روایت شده است که گفت : هر کس روز 18 ذی الحجة روزه بگیرد، برای او ثواب 60 ماه روزه نوشته می‌شود؛ آن روز ، روز غدیر خم است که پیامبر (ص) دست علی بن ابی طالب را گرفت و فرمود: آیا من ولی مؤمنین نیستم؟ گفتند: چرا ای رسول خدا! فرمود: هر کس من مولای او هستم، علی مولای او است؛ عمر بن الخطاب گفت: به به! ای فرزند ابی طالب که مولای من و هر مسلمانی شدی! سپس خداوند آیه نازل کرد که «الیوم أکملت لکم دینکم»!

تاریخ بغداد، خطیب بغدادی، ج 8، ص 284 ـ تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، ج 42، ص 233.

جالب است که اهل سنت، خود این قضیه را با سند صحیح نقل کرده‌اند، اما یک به ظاهر شیعه برای ترویج‌ نظریات وهابیت تلاش می‌کند، بدون هیچ‌دلیلی و تنها با ادعای عدم تناسب با ماجرای غدیر ! منکر این نزول می‌شود!

شبهه در مورد آیه تبلیغ

و ی با مطرح کردن شبهه در مورد آیه تبلیغ نیز می‌نویسد:

2- اگر موضوع«بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَیک» معرفی علی(ع) به خلافت می‌بود، باید بلافاصله در همین جا آن را ذکر می‌فرمود، زیرا خداوند حکیم است و تاخیر بیان از وقت حاجت از حکیم، قبیح.

پاسخ:

مایه تأسف است که این نویسنده وهابی مسلک، به جای اینکه برای فهمیدن مقصود آیه، به روایات صحیح السند اهل سنت و شیعه مراجعه کند، روایات را در این زمینه به کناری افکنده و می‌گوید باید در همین جا در تفسیر آیه به صراحت امامت می‌آمد! ولی او فراموش کرده است که خداوند متعال فرموده است «لتبین للناس ما نزل الیهم»؛ یعنی بیان و تفسیر آیات قرآن کار رسول خدا (ص) است و رسول خدا (ص) نیز در غدیر خم این آیه را برای مردم به صورت کامل توضیح داده‌اند!

ابن عساکر شافعی با سند معتبر نقل می‌کند که:

أخبرنا أبو بکر وجیه بن طاهر أنا أبو حامد الأزهری أنا أبو محمد المخلدی أنا أبو بکر محمد بن حمدون نا محمد بن إبراهیم الحلوانی نا الحسن بن حماد سجادة نا علی بن عابس عن الأعمش وأبی الجحاف عن عطیة عن أبی سعید الخدری قال نزلت هذه الایة «یا أیها الرسول بلغ ما أنزل إلیک من ربک» على رسول الله صلى الله علیه وسلم یوم غدیر خم فی علی بن أبی طالب

از ابوسعید خدری روایت شده است که آیه «یا أیها الرسول بلغ…» در غدیر خم در مورد حضرت علی علیه‌السلام بر پیامبر (ص) نازل شد!

تاریخ مدینة دمشق  ج 42 ص 237 ، اسم المؤلف:  أبی القاسم علی بن الحسن إبن هبة الله بن عبدالله الشافعی الوفاة: 571، دار النشر: دار الفکر – بیروت – 1995، تحقیق : محب الدین أبی سعید عمر بن غرامة العمری

البته باید از این نویسنده پرسید که تأخیر بیان از وقت حاجت به چه معنی است وقتی که در همان غدیر خم برهمگان مشخص شده است که این آیه در مورد حضرت علی علیه‌السلام است؟!

شأن نزول آیه ابلاغ و اکمال در روایات صحیح شیعه

شیخ کلینی در کتاب کافی نقل می‌کندکه امام باقر(ع) برای اثبات امامت امیرمؤمنان(ع) به آیات قرآن و حدیث شریف غدیر استدلال کرده و می‌فرماید:

أَمَرَ اللَّهُ عَزَّ وجَلَّ رَسُولَهُ بِوَلَایةِ عَلِی وأَنْزَلَ عَلَیهِ {إِنَّما وَلِیکُمُ‏ اللَّهُ‏ ورَسُولُهُ والَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یقِیمُونَ الصَّلاةَ ویؤْتُونَ الزَّکاةَ} وفَرَضَ وَلَایةَ أُولِی الْأَمْرِ فَلَمْ یدْرُوا مَا هِی فَأَمَرَ اللَّهُ مُحَمَّداً أَنْ یفَسِّرَ لَهُمُ الْوَلَایةَ کَمَا فَسَّرَ لَهُمُ الصَّلَاةَ والزَّکَاةَ والصَّوْمَ والْحَجَّ فَلَمَّا أَتَاهُ ذَلِکَ مِنَ اللَّهِ ضَاقَ بِذَلِکَ صَدْرُ رَسُولِ اللَّهِ وتَخَوَّفَ أَنْ یرْتَدُّوا عَنْ دِینِهِمْ وأَنْ یکَذِّبُوهُ فَضَاقَ صَدْرُهُ ورَاجَعَ رَبَّهُ عَزَّ وجَلَّ فَأَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وجَلَّ إِلَیهِ {یا أَیهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیکَ‏ مِنْ رَبِّکَ وإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ واللَّهُ یعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ}‏ فَصَدَعَ بِأَمْرِ اللَّهِ تَعَالَى ذِکْرُهُ فَقَامَ بِوَلَایةِ عَلِی(ع) یوْمَ غَدِیرِ خُمٍّ فَنَادَى الصَّلَاةَ جَامِعَةً وأَمَرَ النَّاسَ أَنْ یبَلِّغَ الشَّاهِدُ الْغَائِبَ.

قَالَ عُمَرُ بْنُ أُذَینَةَ قَالُوا جَمِیعاً غَیرَ أَبِی الْجَارُودِ وقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ وکَانَتِ الْفَرِیضَةُ تَنْزِلُ بَعْدَ الْفَرِیضَةِ الْأُخْرَى وکَانَتِ الْوَلَایةُ آخِرَ الْفَرَائِضِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وجَلَ‏ {الْیوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ‏ وأَتْمَمْتُ عَلَیکُمْ نِعْمَتِی} قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ یقُولُ اللَّهُ عَزَّ وجَلَّ لَا أُنْزِلُ عَلَیکُمْ بَعْدَ هَذِهِ فَرِیضَةً قَدْ أَکْمَلْتُ لَکُمُ الْفَرَائِضَ.

الکافی، ج1، ص289

خداوند عز وجل به رسول خود را به پذیرفتن و ابلاغ ولایت على(ع) دستور داد و آیه زیر را برای پیامبرش نازل کرد:

«همانا ولى شما خدا است و رسولش و آنان که گرویدند و نماز را برپا داشتند و در حال رکوع زکات را پرداختند»

و خدا ولایت اولوالامر را واجب کرد. اما مردم نمی‌دانستند که ولایت چیست، اولو الامر کیست؟ خداوند به رسول خود دستور داد ولایت را براى آن‌ها شرح دهد؛ همان طور که نماز و زکات و روزه و حج را شرح داده بود.

هنگامی که این دستور از طرف خدا ابلاغ شد، دل پیامبر تپید و نگران شده که مردم از دین خداوند بازگردند و او را تکذیب کنند. ایشان دل تنگ شده و به خداوند عز ول رجوع کردند، خدا به ایشان وحى کرد: « اى پیامبر، آنچه از جانب پروردگارت به سوى تو نازل شده، ابلاغ کن؛ و اگر نکنى پیامش را نرسانده‏اى. و خدا تو را از [گزندِ] مردم نگاه مى‏دارد. آرى، خدا گروه کافران را هدایت نمى‏کند». رسول خدا(ص) امر خداى تعالى را اعلام کرد و در روز غدیر خُم براى ابلاغ ولایت على(ع) اقدام کرد. مردم را به نماز جماعت دعوت کرد و ولایت علی(ع) را به مردم ابلاغ کرد تا حاضران به غائبان برسانند.

عمر بن اذینه گفته: همه راویان به غیر از ابو الجارود (در اینجا) روایت می‌کنند که:

امام باقر(ع) فرمودند: فریضه‌ها و واجبات یکی پس از دیگری نازل مى‏شدند، اما ولایت آخرین فریضه‌ای بود که خداوند عز و جل آن را واجب کرده و در قرآن در باره آن فرموده:

«امروز دین شما را برایتان کامل و نعمت خود را بر شما تمام گردانیدم، و اسلام را براى شما [به عنوان] آیینى برگزیدم» امام فرمودند: خدای عز و جل مى‏فرماید: پس از ولایت فریضه دیگری برای شما نازل نمی‌کنم، من فرائض شما را کامل کردم‏».

غدیر معرفی نامزد است و نه تعیین خلیفه !

حال که معنی روایت غدیر در نظر شیعه و سنی مشخص شد نگاهی به شبهه دیگر نویسنده می‌اندازیم ؛ وی می‌گوید:

پیام غدیر از سوی رسول آزادی و رهایی و عدل، معرفی ولی و امام مردم است تا قیام قیامت، نه تعیین و نصب حاکم سیاسی برای مدتی کوتاه

پاسخ:

آیا تعیین حضرت علی علیه‌السلام به عنوان یک نامزد، این همه تبریک و تهنیت در بر دارد؟! مگر نویسنده ادعا نمی‌کند که حضرت علی(ع) خود واجد این صفات بوده است؛ معنی این سخن آن است که حضرت، در واقع نامزد این مقام بوده است چه پیامبر (ص) ابلاغ می‌کردند و چه نمی‌کردند! اما این مطلب نه با آیه اکمال سازگاری دارد و نه با آیه تبلیغ؛ و نه با تبریک گفتن خلیفه دوم به حضرت علی(ع)؛ و نه با بیعت مردمان با حضرت! چون هیچ‌کس به صرف نامزدی کسی به خلافت با او بیعت نمی‌کند!

در کتاب قرب الاسناد با سند صحیح چنین از امام صادق(ع) روایت می‌کند که :

186 – حدثنی السندی بن محمد قال : حدثنی صفوان بن مهران الجمال ، عن صفوان الجمال قال : قال أبو عبدالله علیه السلام:

” لما نزلت هذه الآیة فی الولایة ، أمر رسول الله صلى الله علیه وآله

بالدوحات فی غدیر خم فقمن ، ثم نودی : الصلاة جامعة ، ثم قال .

أیها الناس ، من کنت مولاه فعلی مولاه ألست أولى بکم من أنفسکم ؟

قالوا : بلى ، قال : من کنت مولاه فعلی مولاه رب وال من والاه ، وعاد من عاداه .

ثم أمر الناس یبایعون علیا ، فبایعه لا یجئ أحد إلا بایعه

وقتی که این آیه برای ولایت نازل شد، رسول خدا(ص) دستور دادند که زیر چند درخت که در غدیر خم بود جارو شود؛ سپس دستور دادند که همگان جمع شوند و فرمودند: ای مردم «هرکس که من مولای او هستم علی مولای او است! آیا من بر جان شما از شما شایسته‌تر نیستم؟ گفتند: آری! ای رسول خدا! باز فرمودند: هر کس من مولای او هستم علی مولای او است؛ خدایا هر کس که دوستدار او است دوست بدار و هر کس که دشمن او است دشمن بدار ، سپس به مردم دستور دادند که با حضرت علی بیعت کنند؛ و همگان آمدند و با حضرت بیعت کردند!

قرب الاسناد – الحمیری القمی – ص 56

ارتباط حضرت علی با خلفای پیش از خود

حضرت علی و دفاع از ابوبکر و عمر

وی با مطرح کردن شبهاتی در این‌ زمینه می‌نویسد:

او به عدم انتخاب خود در شورای سقیفه هیچ اعتراضی ندارد

6- رفتار علی (ع) با هر سه خلیفه پیش از خود و به‌ویژه ابوبکر و عمر… که وی آن‌ها را کسانی نمی‌پندارد که سخن پیامبر را بر زمین زده و حکومت را غصب کرده باشند!

همکاری‌های شگفت‌انگیز علی (ع) با خلفا، که بارها از جانب خودشان مورد تاکید قرار گرفته، آن چنان مشفقانه است که جای هیچ شائبه‌ای باقی نمی‌گذارد.

به عنوان نمونه، در کتاب الغارات ثقفی شیعی از قول امیرالمومنین علی(ع) آورده است که: «چون رسول خدا (ص) فرائضی را که بر عهده اوست به انجام رسانید، خداوند عزوجل او را از این جهان فانی به دیار باقی برد، صلوات خدا و رحمت و برکاتش بر او باد، سپس مسلمین دو نفر امیر شایسته را جانشین او کردند و آن دو امیر به کتاب و سنت عمل کرده و سیره خود را نیکو کرده و از سنت و روش رسول خدا(ص) تجاوز نکردند آنگاه خدای عزوجل ایشان را قبض روح کرد. خداوند ایشان را مورد مرحمت قرار دهد.»

پاسخ :

همانطور که در بخش‌های قبل گذشت ، حضرت علی(ع) خلافت خلفای قبل از خویش را غیر مشروع می‌دانست ؛ همچنین در صحیح مسلم از معتبر‌ترین کتب اهل سنت آمده است که حضرت علی(ع) ابوبکر و عمر را «دروغگو بدکار حیله گر و خیانتکار می دانست»!

البته این روایت در کتب اهل سنت است و تنها از باب الزام به آن استدلال می‌شود!

اما تنها مدرک ارائه شده توسط نویسنده مقاله برای این ادعای خویش یعنی مدح خلفای قبل توسط حضرت علی(ع)، نامه‌‌‌ای است که در کتاب الغارات ثقفی آمده است!

اما کتاب الغارات ثقفی ، همان طور که در مقدمه محقق آن آمده است:

اولا: نسخه‌ معتبری از این کتاب موجود نیست.

ثانیا: تنها نسخه موجود دچار اغلاط و اشکالات فراوان متنی است!

حال نویسنده این مقاله به جای استناد به ادله متقن و روایات معتبر، به منبعی رو کرده است که نه اصل آن ثابت است و نه متن آن! و جالب اینجا است که ادعای بی طرفی نیز دارد!

حضرت به سیره ابوبکر و عمر اعتراض نداشتند!

وی در بخشی دیگر که بیشتر به لطیفه می‌ماند، نوشته است:

تمام اعتراض وی معطوف به نگرش حذفی بوده است. یعنی این‌که خلیفه یا هرکس دیگری دامنه اختیار مردم را تنگ کند. مثلا این‌که خلیفه، خلیفه بعد از خود را نصب کند، یا به‌گونه‌ای عمل کند که نتیجه برآیند آرا، انتخاب فرد خاصی باشد.

پاسخ:

ظاهرا وی فراموش کرده است که حضرت علی(ع) سنت خلفای پیش از خود را سنت آل فرعون معرفی می‌کنند:‌

حَتَّى إِذَا قَبَضَ اللَّهُ رَسُولَهُ ص رَجَعَ قَوْمٌ عَلَى الْأَعْقَابِ وَ غَالَتْهُمُ السُّبُلُ وَ اتَّکَلُوا عَلَى الْوَلائِجِ وَ وَصَلُوا غَیرَ الرَّحِمِ وَ هَجَرُوا السَّبَبَ الَّذِی أُمِرُوا بِمَوَدَّتِهِ وَ نَقَلُوا الْبِنَاءَ عَنْ رَصِّ أَسَاسِهِ فَبَنَوْهُ فِی غَیرِ مَوْضِعِهِ مَعَادِنُ کُلِّ خَطِیئَةٍ وَ أَبْوَابُ کُلِّ ضَارِبٍ فِی غَمْرَةٍ قَدْ مَارُوا فِی الْحَیرَةِ وَ ذَهَلُوا فِی السَّکْرَةِ عَلَى سُنَّةٍ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ مِنْ مُنْقَطِعٍ إِلَى الدُّنْیا رَاکِنٍ أَوْ مُفَارِقٍ لِلدِّینِ مُبَاین .

 نهج البلاغه للشیخ محمد عبده: 35/2 الخطبة 150، شرح نهج البلاغه: 132/9.

پس از رحلت جانگداز رسول اکرم‏(ص)، گروهى به گذشته جاهلى خود بازگشتند و با پیمودن راه هاى گوناگون گمراه شدند و بر آرا و اندیشه هاى نادرست خود اعتماد نمودند و از غیر خویشان پیروى نمودند، و از وسیله هدایت و رستگارى یعنى اهل بیت که مأمور به دوستى آن بودند، دورى کردند.(قل لا أسئلکم علیه أجراً الاّ المودة فى القربى) و ساختمان اسلام و ایمان را از جایگاه استوارش انتقال داده آن را در جایى که سزاوار نبود پایه ریزى کردند.

آنان کانون هر خطا و گناه و پناهگاه هر فتنه‏ جو شدند و سرانجام در سرگردانى فرو رفته و در غفلت و مستى، به روش و آیین فرعونیان درآمدند، از همه بریده و دل به دنیا بستند و یا پیوند خود را با دین گسستند.

یا در کتاب شریف کافی نیز روایتی است که سند آن صحیح بوده و حضرت در آن بیش از 20 مورد از بدعت‌های خلفای قبل از خود را بیان می‌کنند:

 عَلِی بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسَى عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ سُلَیمِ بْنِ قَیسٍ الْهِلَالِی قَالَ خَطَبَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع فَحَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَى عَلَیهِ ثُمَّ صَلَّى عَلَى النَّبِی ص ثُمَّ قَالَ أَلَا إِنَّ أَخْوَفَ مَا أَخَافُ عَلَیکُمْ خَلَّتَانِ اتِّبَاعُ الْهَوَى وَ طُولُ الْأَمَلِ أَمَّا اتِّبَاعُ الْهَوَى فَیصُدُّ عَنِ الْحَقِّ وَ أَمَّا طُولُ الْأَمَلِ فَینْسِی الْآخِرَةَ أَلَا إِنَّ الدُّنْیا قَدْ تَرَحَّلَتْ مُدْبِرَةً وَ إِنَّ الْآخِرَةَ قَدْ تَرَحَّلَتْ مُقْبِلَةً وَ لِکُلِّ وَاحِدَةٍ بَنُونَ فَکُونُوا مِنْ أَبْنَاءِ الْآخِرَةِ وَ لَا تَکُونُوا مِنْ أَبْنَاءِ الدُّنْیا فَإِنَّ الْیوْمَ عَمَلٌ وَ لَا حِسَابَ وَ إِنَّ غَداً حِسَابٌ وَ لَا عَمَلَ وَ إِنَّمَا بَدْءُ وُقُوعِ الْفِتَنِ مِنْ أَهْوَاءٍ تُتَّبَعُ وَ أَحْکَامٍ تُبْتَدَعُ یخَالَفُ فِیهَا حُکْمُ اللَّهِ یتَوَلَّى فِیهَا رِجَالٌ رِجَالًا

أَلَا إِنَّ الْحَقَّ لَوْ خَلَصَ لَمْ یکُنِ اخْتِلَافٌ وَ لَوْ أَنَّ الْبَاطِلَ خَلَصَ لَمْ یخَفْ عَلَى ذِی حِجًى لَکِنَّهُ یؤْخَذُ مِنْ هَذَا ضِغْثٌ وَ مِنْ هَذَا ضِغْثٌ فَیمْزَجَانِ فَیجَلَّلَانِ مَعاً فَهُنَالِکَ یسْتَوْلِی الشَّیطَانُ عَلَى أَوْلِیائِهِ وَ نَجَا الَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ الْحُسْنَى

إِنِّی سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله وسلم) یقُولُ کَیفَ أَنْتُمْ إِذَا لَبَسَتْکُمْ فِتْنَةٌ یرْبُو فِیهَا الصَّغِیرُ وَ یهْرَمُ فِیهَا الْکَبِیرُ یجْرِی النَّاسُ عَلَیهَا وَ یتَّخِذُونَهَا سُنَّةً فَإِذَا غُیرَ مِنْهَا شَی‏ءٌ قِیلَ قَدْ غُیرَتِ السُّنَّةُ وَ قَدْ أَتَى النَّاسُ مُنْکَراً ثُمَّ تَشْتَدُّ الْبَلِیةُ وَ تُسْبَى الذُّرِّیةُ وَ تَدُقُّهُمُ الْفِتْنَةُ کَمَا تَدُقُّ النَّارُ الْحَطَبَ وَ کَمَا تَدُقُّ الرَّحَى بِثِفَالِهَا وَ یتَفَقَّهُونَ لِغَیرِ اللَّهِ وَ یتَعَلَّمُونَ لِغَیرِ الْعَمَلِ وَ یطْلُبُونَ الدُّنْیا بِأَعْمَالِ الْآخِرَةِ ثُمَّ أَقْبَلَ بِوَجْهِهِ وَ حَوْلَهُ نَاسٌ مِنْ أَهْلِ بَیتِهِ وَ خَاصَّتِهِ وَ شِیعَتِهِ

فَقَالَ قَدْ عَمِلَتِ الْوُلَاةُ قَبْلِی أَعْمَالًا خَالَفُوا فِیهَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله وسلم) مُتَعَمِّدِینَ لِخِلَافِهِ نَاقِضِینَ لِعَهْدِهِ مُغَیرِینِ لِسُنَّتِهِ وَ لَوْ حَمَلْتُ النَّاسَ عَلَى تَرْکِهَا وَ حَوَّلْتُهَا إِلَى مَوَاضِعِهَا وَ إِلَى مَا کَانَتْ فِی عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله وسلم) لَتَفَرَّقَ عَنِّی جُنْدِی حَتَّى أَبْقَى وَحْدِی أَوْ قَلِیلٌ مِنْ شِیعَتِی الَّذِینَ عَرَفُوا فَضْلِی وَ فَرْضَ إِمَامَتِی مِنْ کِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ سُنَّةِ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله وسلم)

أَرَأَیتُمْ لَوْ أَمَرْتُ بِمَقَامِ إِبْرَاهِیمَ (علیه‌السلام) فَرَدَدْتُهُ إِلَى الْمَوْضِعِ الَّذِی وَضَعَهُ فِیهِ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله وسلم)

وَ رَدَدْتُ فَدَکاً إِلَى وَرَثَةِ فَاطِمَةَ (علیها‌السلام) وَ رَدَدْتُ صَاعَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله وسلم) کَمَا کَانَ وَ أَمْضَیتُ قَطَائِعَ أَقْطَعَهَا رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله وسلم)‏ لِأَقْوَامٍ لَمْ تُمْضَ لَهُمْ وَ لَمْ تُنْفَذْ وَ رَدَدْتُ دَارَ جَعْفَرٍ إِلَى وَرَثَتِهِ وَ هَدَمْتُهَا مِنَ الْمَسْجِدِ وَ رَدَدْتُ قَضَایا مِنَ الْجَوْرِ قُضِی بِهَا

وَ نَزَعْتُ نِسَاءً تَحْتَ رِجَالٍ بِغَیرِ حَقٍّ فَرَدَدْتُهُنَّ إِلَى أَزْوَاجِهِنَّ وَ اسْتَقْبَلْتُ بِهِنَّ الْحُکْمَ فِی الْفُرُوجِ وَ الْأَحْکَامِ وَ سَبَیتُ ذَرَارِی بَنِی تَغْلِبَ وَ رَدَدْتُ مَا قُسِمَ مِنْ أَرْضِ خَیبَرَ وَ مَحَوْتُ دَوَاوِینَ الْعَطَایا

وَ أَعْطَیتُ کَمَا کَانَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله وسلم)‏ یعْطِی بِالسَّوِیةِ وَ لَمْ أَجْعَلْهَا دُولَةً بَینَ الْأَغْنِیاءِ وَ أَلْقَیتُ الْمَسَاحَةَ وَ سَوَّیتُ بَینَ الْمَنَاکِحِ وَ أَنْفَذْتُ خُمُسَ الرَّسُولِ کَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ فَرَضَهُ

وَ رَدَدْتُ مَسْجِدَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله وسلم) إِلَى مَا کَانَ عَلَیهِ وَ سَدَدْتُ مَا فُتِحَ فِیهِ مِنَ الْأَبْوَابِ وَ فَتَحْتُ مَا سُدَّ مِنْهُ وَ حَرَّمْتُ الْمَسْحَ عَلَى الْخُفَّینِ وَ حَدَدْتُ عَلَى النَّبِیذِ وَ أَمَرْتُ بِإِحْلَالِ الْمُتْعَتَینِ وَ أَمَرْتُ بِالتَّکْبِیرِ عَلَى الْجَنَائِزِ خَمْسَ تَکْبِیرَاتٍ وَ أَلْزَمْتُ النَّاسَ الْجَهْرَ بِبِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ‏

وَ أَخْرَجْتُ مَنْ أُدْخِلَ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله وسلم) فِی مَسْجِدِهِ مِمَّنْ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله وسلم) أَخْرَجَهُ وَ أَدْخَلْتُ مَنْ أُخْرِجَ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله وسلم) مِمَّنْ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله وسلم) أَدْخَلَهُ وَ حَمَلْتُ النَّاسَ عَلَى حُکْمِ الْقُرْآنِ وَ عَلَى الطَّلَاقِ عَلَى السُّنَّةِ وَ أَخَذْتُ الصَّدَقَاتِ عَلَى أَصْنَافِهَا وَ حُدُودِهَا

وَ رَدَدْتُ الْوُضُوءَ وَ الْغُسْلَ وَ الصَّلَاةَ إِلَى مَوَاقِیتِهَا وَ شَرَائِعِهَا وَ مَوَاضِعِهَا وَ رَدَدْتُ أَهْلَ نَجْرَانَ إِلَى مَوَاضِعِهِمْ وَ رَدَدْتُ سَبَایا فَارِسَ وَ سَائِرِ الْأُمَمِ إِلَى کِتَابِ اللَّهِ وَ سُنَّةِ نَبِیهِ (صلی الله علیه وآله وسلم) إِذاً لَتَفَرَّقُوا عَنِّی

وَ اللَّهِ لَقَدْ أَمَرْتُ النَّاسَ أَنْ لَا یجْتَمِعُوا فِی شَهْرِ رَمَضَانَ إِلَّا فِی  فَرِیضَةٍ وَ أَعْلَمْتُهُمْ أَنَّ اجْتِمَاعَهُمْ فِی النَّوَافِلِ بِدْعَةٌ فَتَنَادَى بَعْضُ أَهْلِ عَسْکَرِی مِمَّنْ یقَاتِلُ مَعِی یا أَهْلَ الْإِسْلَامِ غُیرَتْ سُنَّةُ عُمَرَ ینْهَانَا عَنِ الصَّلَاةِ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ تَطَوُّعاً وَ لَقَدْ خِفْتُ أَنْ یثُورُوا فِی نَاحِیةِ جَانِبِ عَسْکَرِی

مَا لَقِیتُ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ مِنَ الْفُرْقَةِ وَ طَاعَةِ أَئِمَّةِ الضَّلَالَةِ وَ الدُّعَاةِ إِلَى النَّارِ وَ أَعْطَیتُ مِنْ ذَلِکَ سَهْمَ ذِی الْقُرْبَى الَّذِی قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِنْ کُنْتُمْ آمَنْتُمْ بِاللَّهِ وَ ما أَنْزَلْنا عَلى‏ عَبْدِنا یوْمَ الْفُرْقانِ یوْمَ الْتَقَى الْجَمْعانِ

فَنَحْنُ وَ اللَّهِ عَنَى بِذِی الْقُرْبَى الَّذِی قَرَنَنَا اللَّهُ بِنَفْسِهِ وَ بِرَسُولِهِ (صلی الله علیه وآله وسلم) فَقَالَ تَعَالَى فَلِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِی الْقُرْبى‏ وَ الْیتامى‏ وَ الْمَساکِینِ وَ ابْنِ السَّبِیلِ فِینَا خَاصَّةً کَی لا یکُونَ دُولَةً بَینَ الْأَغْنِیاءِ مِنْکُمْ وَ ما آتاکُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاکُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَ اتَّقُوا اللَّهَ فِی ظُلْمِ آلِ مُحَمَّدٍ إِنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعِقابِ لِمَنْ ظَلَمَهُمْ رَحْمَةً مِنْهُ لَنَا وَ غِنًى أَغْنَانَا اللَّهُ بِهِ وَ وَصَّى بِهِ نَبِیهُ (صلی الله علیه وآله وسلم)

وَ لَمْ یجْعَلْ لَنَا فِی سَهْمِ الصَّدَقَةِ نَصِیباً أَکْرَمَ اللَّهُ رَسُولَهُ (صلی الله علیه وآله وسلم) وَ أَکْرَمَنَا أَهْلَ الْبَیتِ أَنْ یطْعِمَنَا مِنْ أَوْسَاخِ النَّاسِ فَکَذَّبُوا اللَّهَ وَ کَذَّبُوا رَسُولَهُ وَ جَحَدُوا کِتَابَ اللَّهِ النَّاطِقَ بِحَقِّنَا وَ مَنَعُونَا فَرْضاً فَرَضَهُ اللَّهُ لَنَا مَا لَقِی أَهْلُ بَیتِ نَبِی مِنْ أُمَّتِهِ مَا لَقِینَا بَعْدَ نَبِینَا (صلی الله علیه وآله وسلم) وَ اللَّهُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَنْ ظَلَمَنَا وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِی الْعَظِیمِ

الکافی  للشیخ الکلینی، ج 8، ص 58، شماره 21.

امیرمؤمنان خطبه‌ای خوانده و در آن خدا را حمد و ثناء گفته و سپس بر رسول خدا(ص) درود فرستادند؛ سپس فرمودند : آگاه باشید که من از شما در مورد دو خصوصیت بیش از سایر خصوصیت‌ها نگرانم ؛ تبعیت از هوای نفس و آرزوهای دراز؛ آگاه باشید که تبعیت از هوای نفس راه حق را می بندد و آرزوهای بلند، سبب فراموشی آخرت می‌شود. آگاه باشید که دنیا بار سفر بسته و ( از انسان) دور می‌شود و آخرت بار سفر بسته و نزدیک می‌شود؛ ولی فرزندان هر دو یکی است ( هر دو نظر به انسان دارند ) پس از فرزندان آخرت باشید و از فرزندان دنیا نباشید؛ به درستی که امروز زمان کار است و حسابی در کار نیست و فردا زمان حساب است و کاری در میان نیست؛ و به درستی که شروع فتنه‌ها از هوای نفسی است که انسان به دنبال آن می‌رود و بدعت‌هایی است که به صورت قانون در می آید و در آن با حکم خدا مخالفت می‌شود و عده‌‌ای از مردم در آن عده ای دیگر را به کار می‌گمارند.

آگاه باشید که حق اگر (از باطل) جدا شود، هیچ اختلافی نخواهد بود و اگر باطل نیز جدا شود بر هیچ صاحب عقلی مخفی نخواهد ماند؛ اما از این مقداری و از آن مقداری گرفته و آن دو را با هم مخلوط می گردانند پس با یکدیگر ظاهری آراسته پیدا می کنند. آنجاست که شیطان بر یاوران خویش مسلط می گردد و کسانی نجات می‌یابند که خداوند برای ایشان از پیش نیکی فرستاده باشد؛ به درستی که از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم شنیدم که فرمودند: چگونه خواهید بود در زمانی که فتنه ها از چشم شما پوشیده مانده و در میان شماست ؛ کودک در آن بزرگ شده و بزرگ در آن پیر می‌شود؛ در میان مردم جریان دارد ولی مردم آن را سنت خویش قرار می دهند و اگر چیزی از آن را تغییر دهند می‌گویند: سنت را تغییر دادید و بر مردم کار ناپسندی وارد شده است!!!

سپس امتحان سخت‌تر می‌شود و مردمان را اسیر می‌کند و فتنه را بر ایشان می‌کوباند همان طور که آتش، چوب را می‌کوباند و همان طور که سنگ آسیا، تفاله‌ها را می‌کوباند و برای غیر خدا به دنبال دین می‌روند و برای غیر علم به دنبال دانش می‌روند و دنیا را با کارهای اخروی طلب می‌کنند.

سپس رو به مردم کرده، در حالی که عده ای از بستگان و نزدیکان و شیعیانش گرد او بودند، فرمود:

خلفای قبل از من کارهایی انجام دادند که در آن با رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم مخالفت کردند و در آن بنای مخالفت با رسول خدا را از روی عمد داشتند. پیمان او را شکسته و سنت او را تغییر دادند؛ و اگر مردم را بر ترک آن‌ها وادار کنم و آن‌ها را به جایگاه خود بازگردانم و به آنچه در زمان رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم بود، لشکر من از گرد من پراکنده شده و تنها باقی می‌مانم و یا با عده کمی از شیعه‌ام که برتری من و وجوب امامت من از کتاب خدا و سنت رسول خدا – صلی الله علیه وآله وسلم – را می‌دانند .

به من خبر دهید اگر دستور می‌دادم که مقام ابراهیم (ع) را به همان مکانی که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) قرار داده بود، بازگردد.

و فدک را به ورثه فاطمه باز می‌گرداندم و مقدار پیمانه (برای کشیدن مقدار زکات) را به همان حالت قبل باز می‌گرداندم؛ و زمین‌های هدیه رسول خدا(ص) را که به عده‌ای داده بود و دستور حضرت را اجرا نکردند، به ایشان می‌دادم.

و خانه جعفر را به ورثه‌اش باز می‌گرداندم و آن را از مسجد خراب می کردم ( زیرا خانه او را به زور گرفته و در مسجد وارد کردند) ؛ و عده ای از زنانی را که به غیر حق همسر مردانی شده‌اند پس گرفته و ایشان را به همسرانشان باز می‌گرداندم !!! .

و حکم (خدا) در مورد فروج و ارحام (اعمال خلاف عفت) در مورد ایشان جاری می‌کردم و مردمان بنی تغلب را به اسارت می‌گرفتم (زیرا ایشان به جنگ با مسلمانان پرداخته رسول خدا دستور به اسارت همه ایشان دادند)

و آن مقدار از زمین‌های خیبر را که بین مردم تقسیم شده است، باز می‌گرداندم (زیرا این زمین‌ها در اصطلاح فقهی مفتوح عنوة است؛ یعنی برای گرفتن بیشتر زمین‌های خیبر جنگ صورت نگرفت و لذا ملک تمامی مسلمانان است نه عده‌ای خاص و کسی حق تملک آن را ندارد) .

 و دفاتر هدیه‌های ماهانه را پاک می‌کردم (زیرا خلفا دفاتری داشتند که در آن در مورد افراد خاصی ثبت شده بود هر ماه به فلان کس فلان مقدار شهریه داده شود)

و همانطور که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم تقسیم می‌کرد، همان طور یعنی به صورت مساوی(اموال را بین مردم) تقسیم می‌نمودم.

و آن را فقط سبب آبادی زندگی ثروتمندان قرار ندهم و مقدار اندازه گیری زمین ایشان را کنار می‌انداختم (زیرا با آن مقدار هدیه‌های رسول خدا به خود را افزایش می‌دادند)؛ و ازدواج‌ها را یکسان قرار می‌دادم، (زیرا ایشان دستور داده بودند که غیر عرب حق ازدواج با عرب را ندارد، اما رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم می فرمودند: مسلمان کفو مسلمان است).

و خمس مربوط به رسول خدا را همان طور  که خداوند عز وجل دستور داده است جاری می‌نمودم (نه مانند خلفا که آن را سهم خاص خود به عنوان خلیفه رسول خدا می‌دانستند).

و مسجد رسول خدا صلی الله علیه وآله را به همان مقدار سابق باز گردانده و درهایی را که به سوی آن گشوده گشته بود می‌بستم(هر کسی از بزرگان صحابه که خانه ایشان در کنار مسجد بود، بعد از رسول خدا به خلاف دستور حضرت، برای خود از خانه خویش دری خاص به درون مسجد کشید تا درب اختصاصی او باشد).

و درهایی را که بسته شده بود باز می‌نمودم (رسول خدا صلی الله علیه وآله در زمان حیات خویش تنها دستور دادند که دربی از خانه امیرمؤمنان و ناودانی از خانه عباس عموی ایشان به مسجد باز باشد و سایر درها بسته شود اما این درب و ناودان در زمان خلفا به دستور ایشان مسدود گشت) و مسح از روی کفش را حرام می‌نمودم( خلفا این کار را جایز دانستند).

و به خاطر نوشیدن نبیذ حد الهی را جاری می‌ساختم(خلفا نبیذ را که نوعی شراب خفیف شده است جایز دانستند) و دستور می‌دادم که همه مردم دو متعه (حج و زنان) را جایز بدانند و دستور می‌دادم که بر جنازه (هنگام نماز میت) پنج تکبیر بگویند (خلفا چهار تکبیر می‌گفتند)

و مردم را وادار می‌نمودم که بسم الله الرحمن الرحیم را (در نماز) بلند بگویند؛ و کسانی را که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم بیرون (تبیعد) کرده بودند و بعد از رسول خدا صلی الله علیه و آله به مسجد حضرت وارد شدند، بیرون می‌نمودم (رسول خدا مروان و پدرش را تبعید کرده اما خلفا ایشان را امام جماعت مسجد رسول خدا نمودند!)

و کسانی را که رسول خدا صلی الله علیه وآله ایشان را در مسجد خویش جای داده بود و بعد از ایشان بیرون شدند به مسجد می‌آوردم (عده‌ای از صحابه جایگاه و خانه‌ای جز صفه و ایوان مسجد رسول خدا نداشتند و رسول خدا ایشان را در آنجا ساکن کرده بود، اما خلفا ایشان را از مسجد بیرون کردند).

و مردم را بر حکم قرآن وادار می کرده و ایشان را وادار می کردم که طلاق را طبق سنت انجام دهند (طبق آیه قرآن ازدواج احتیاج به شاهد نداشته و طلاق دو شاهد احتیاج دارد، اما خلفا حکم هر دو را بر عکس نمودند) و صدقات را بر گروه ها و مرزهای خودش باز می گرداندم (صدقات باید بر گروه‌های مختلفی تقسیم می‌شد، اما خلفا آن را فقط به بعضی از ایشان می‌دادند)؛

و وضو و غسل و نماز را به زمان خویش (در مورد نماز ) و روش خویش (در مورد غسل) و جایگاه خویش (در مورد وضو) باز می‌گرداندم (زیرا نمازهای یومیه را می‌توان در سه وقت خواند، اما خلفا مخالفت کردند و شرایط وجوب غسل را تغییر دادند و نیز محل وضو را عوض کردند، زیرا در وضو دست باید از بالا به پایین شسته می‌شد و برعکس نمودند، بعضی از سر باید مسح میشد آن را نیز تغییر دادند، پا نیز باید مسح می‌شد آن را شستند)

و مردمان نجران را به محل خویش باز می‌گرداندم (از سخنان رسول خدا در آخرین روز این بود که لشکریان اسامه را راهی کنید، خدا هر کس را که به این لشکر نرود لعنت کند، اما خلفا به خاطر مصالح خویش به این لشکر نرفته و برای پوشاندن این قضیه گفتند رسول خدا فرموده است: لشگر اسامه را راهی کنید و در جزیرة العرب دو دین باقی نگذارید و به همین جهت دستور دادند که همه اهل نجران را که مسیحی بودند از جزیرة العرب بیرون کنند اما با یهود که روابط خوبی با خلفا داشتند، کاری نداشتند و حتی کعب الاحبار یهودی توانست نفوذ زیادی در دربار خلافت پیدا کند).

و اسیران فارس و باقی ملت‌ها را به کتاب خدا و سنت رسول او باز می‌گرداندم (ایشان دستور دادند که هیچ برده‌ای از سایر کشورها حق ورود به بلاد اسلامی ندارد، مگر آنکه مولایش مجوز بگیرد و بعد از آزاد شدن در زمان مردن مولایش در صورتی که مولا وارثی نداشت، حق ارث بردن از مولا ندارد با اینکه هر دوی آ‌ن‌ها خلاف احکام اسلامی بود) در این صورت از گرد من پراکنده می‌شدند.

قسم به خدا که مردم را دستور دادم که در ماه رمضان غیر از نماز واجب را به جماعت نخوانند و ایشان را آگاه نمودم که خواندن نماز مستحبی به جماعت بدعت است؛ پس عده‌ای از لشکریان که همراه من جنگیده بودند، ندا دادند: ای اهل اسلام سنت عمر تغییر کرد! ما را از نماز  مستحبی در ماه رمضان باز می‌دارند!

و ترسیدم که بر من از سمت لشکرم شوریده همان گونه که از این امت تفرقه و اطاعت از امامان گمراهی و دعوت کنندگان به سوی آتش دیدم.

و نیز اگر من از خمس سهم بستگان رسول خدا را می‌دادم که خداوند در مورد آن فرموده است که  اگر به خدا و آنچه بر بنده مان نازل کرده ایم ایمان آورده بودید در روز جدایی (حق از باطل)، روزی که دو لشکر با یکدیگر ملاقات کردند (و حق در مقابل باطل قرار گرفت در آن روز بعد از گرفتن غنایم خمس را پرداخت کنید).

پس قسم به خدا ما همان بستگان(رسول خدا) هستیم، کسانی هستیم که خداوند ما را  با خود و با رسولش در کنار هم قرار داده است پس گفته است: (این خمس) برای خدا و رسولش و برای بستگان و یتیمان و بیچارگان و در راه ماندگان است و این آیه را در مورد ما نازل کرد؛ تا مبادا سبب فزونی دولت ثروتمندان شما گردد پس آنچه را رسول خدا برای شما آورده است پس آن را بگیرید و آنچه شما را (از آن) نهی کرده است پس دست از آن بردارید و از خدا بترسید، در مورد ظلم نمودن به اهل بیت رسول خدا؛ به درستی که خداوند صاحب عقوبت شدیدی است، برای کسانی که به ایشان ظلم کند؛ (این عمل خدا در اعطای خمس به اهل بیت) رحمتی بود از جانب او برای ما و ثروتی بود که خدا بوسیله آن ما را بی‌نیاز ساخته بود و در این زمینه به فرستاده‌اش توصیه کرده بود و سهم ما را در صدقه قرار نداد؛ و بدین سبب فرستاده‌اش را گرامی داشت و ما اهل بیت را نیز گرامی داشت تا مبادا به ما از کثیفی های مردمان (صدقه) بخوراند.

پس خدا و فرستاده او را تکذیب کردند و کتاب خدا را که در حق ما سخن می‌گفت، انکار نمودند و ما را از مالی واجب که خدا برای ما قرار داده بود منع کردند؛ و مثل آنچه ما بعد از رسول خدا دیدیم، خاندان هیچ پیغمبری از امت آن پیغمبر ندیدند؛ و خداوند یاری کننده ماست در مقابل کسی که به ما ظلم نموده است، ولا حول ولا قوة إلا بالله العلی العظیم


نتیجه‌گیری

1. واضح شد که نگارنده که تفکر وهابیت درون‌شیعی دارد و با زیر سؤال بردن عقاید شیعه از یک سو و مطرح کردن مسائلی بر ضد اهل سنت از سوی دیگر که موجب درگیری بین شیعه و سنی را فراهم می‌سازد، تلاش برای برهم زدن وحدت بین مسلمانان و تخریب عقیده شیعیان را دارد.

2. نویسنده هم به عقاید اهل سنت جسارت کرده است (که به فرموده صریح مقام معظم رهبری خیانت است) و هم نسبت به شیعیان الفاظ توهین آمیز به کار برده است.

3. نویسنده آیات قرآن را به صورت ناقص و تقطیع شده ذکر کرده و ترجمه آن را به صورت تحریف شده بیان می‌کند.

4. نویسنده به هیچ منبع معتبری در مقاله خویش استدلال نکرده است و تنها و تنها به مصادری که بدون سند هستند و یا هیچ نسخه صحیح از آنها وجود ندارد ارجاع می‌دهد!

5. بسیاری از اشکالات نویسنده، به نوعی اشکال به نبوت به حساب می‌آید و سابقه چنین افرادی، دقیقاً مانند سابقه کسروی‌هاست!

نقد 'مشرق' بر سرمقاله روزنامه بهار؛

این بوی کباب نیست که به مشام‌تان خورده است

سخن از فهمیدن و نفهمیدن این جماعتِ مدعی است از تفسیر به رأی قرآن که هر چه بخواهند از خُم رنگ‌رزی خود بیرون می‌آورند. خود را شیعه می‌خوانند و به اصول عدل و امامت قائل نیستند و می‌خواهند رأی مردم را در برابر خواست خداوند قرار دهند؛ و مگر ابلیس به همین طریق، کافر نشد؟

گروه فرهنگی مشرق - روزنامه بهار، روز صبح چهارشنبه اول آبان، سرمقاله‌ای را به قلم سید علی‌اصغر غروی منتشر کرد که رونوشتی برابر اصل از ادعاهای وهابیون در خصوص انتصابی‌نبودن جانشینی پیامبر اکرم(ص) است. نشر اعتقادات خرافی و پوسیدۀ این عضو فعال نهضت آزادی در آستانه عید غدیر، حکایت از افراد پشت صحنه‌ای دارد که منتظرند تا چنین نظریه‌پردازانی برای‌شان جاده صاف کنند تا ایشان هجوم آورده میراث اسلام و انقلاب را تاراج برند.

از این اهانت به ساحت امیر مؤمنان هرگز نمی‌توان به ‌این سادگی و با یک عذرخواهی عادی و چاپ چند نقد در روزنامه، بدون اظهار توبه نویسنده هتاک آن، گذشت؛ چه آنکه این وهابی‌مسلکان اگر راه را برای این قبیل شبهه‌افکنی‌ها و هتاکی‌ها باز ببینند دیگران را نیز به ترویج افکار شوم و مسموم خود تحریک خواهندکرد. ما نه‌تنها به این جماعت اطمینان نداریم و صداقتی در ایشان نمی‌بینیم بلکه از آن بیم داریم که ده روز بعد که محرم می‌آید باز هم مرض‌های قلبی خود را به نحوی دیگر بروز دهند و از شمر و یزید هم حمایت کنند؛ چنانکه پیش از این نیز در روزنامه‌های خود چنین اعمالی را مرتکب شدند.

*****

آنها که از مسیر اعتدال شیعه دور افتند یا به تفریط متجددان دچار می‌شوند یا به افراط متحجران وهابی؛ لذا برای ما تعجبی ندارد که آمریکا از حکومت پادشاهی عربستان سعودی حمایت می‌کند؛ در حالی که این کشور نه مجلس شورا دارد و نه حکومت جمهوری و انتخابات. اوضاع روزنامه بهار نیز که خود را در شمار متجددان می‌خواند به همین قیاس بگیرید. سرمقالۀ روز اول آبانِ این روزنامه به قلم علی‌اصغر غروی (که آشکارا حامی وهابیون و سلفی‌های عربستان است) نشان می‌دهد که آنها مرض‌هایی در قلوب‌شان پنهان کرده‌اند، مرض‌هایی که گاهی آنها را به افراط‌ می‌کشاند و گاهی به این تفریط‌ها دچار می‌شوند. درست مانند سوارکاری که پالان مرکوبش را سفت نکرده و در پیچ و خم جاده یا به جانب راست و یا به جانب چپ متمایل می‌شود و عن‌قریب به زمین افتد و به مقصد نرسد.

صحبت از بصیرت و فراست نیست بلکه از فهمیدن و نفهمیدن این جماعت مدعی است، از تفسیر به رأی آیات قرآن؛ و اینکه آنها هرچه را بخواهند از خُم رنگ‌رزی خود بیرون می‌آورند. خود را شیعه می‌خوانند و به اصول عدل و امامت قائل نیستند و می‌خواهند دموکراسی و رأی مردم را در برابر خواست خداوند قرار دهند. و مگر ابلیس به همین طریق کافر نشد؟ او نیز به کثرت فرزندان نسل آدم(ع) که قلاده بر گردن‌شان خواهد گذاشت مغرور بود که تا در قیامت لشکر بزرگی در برابر سپاه اندک مؤمنان خدا، بر پای دارد: ﴿قَالَ أ رَءَیْتَکَ هذَا الَّذى کَرَّمْتَ عَلىَّ‏َّ، لَئنِ‏ْ أخَّرْتَنِ إلىَ‏ یَومِ الْقیامَةِ لَأحْتَنِکَنَّ ذُرِّیَّتَهُ إلاّ قَلیلاً * قَالَ اذْهَبْ فَمَن تَبِعَکَ مِنهُمْ فَإنَّ جَهَنَّمَ جَزَاؤُکمُ‏ْ جَزَاءً مَّوْفُوراً﴾ (إسراء/ 62 و 63).

غروی چه می‌گوید؟

در دانشنامه مجازی ویکی‌پدیا نقل است که سید علی‌اصغر غروی متولد سال ۱۳۲۵ در اصفهان، عضو شورای مرکزی نهضت آزادی ایران و مسؤول شاخه اصفهان این حزب است. پدر وی، سید محمدجواد غروی، روحانی بوده ‌است و پسران وی، از اعضای شاخۀ جوانانِ نهضت آزادی هستند. علی‌اصغر غروی در سال ۱۳۵۳ برای ادامه تحصیل به لبنان رفت و در سال ۱۳۵۸ به اخذ درجه دکترای فلسفه اسلامی از دانشگاه سن‌ژوزف بیروت نائل آمد.

با اندکی تأمل در عقاید محمدجواد غروی (1384-1282)، واضح می‌شود که او در مسائل فقهی سعی می‌کرده تا آرای متفاوتی داشته باشد و مثلاً نماز جمعه و نماز عیدین (فطر و قربان) را واجب می‌دانسته است. او از قبل از انقلاب اسلامی، نماز جمعه می‌خوانده و بعد پسرش را نیز بر جای خود گماشته است تا راه او را ادامه دهد. گوییا وصیت کردن ایشان و نصب جانشین برای خود همچون خلفای اول و دوم ایرادی ندارد و فقط وصیت‌کردن پیامبر خداست که مورد ایراد است!

اندیشه وهابیون و سلفی‌ها، بیش از پنجاه سال است که در میان شیعیان ایران نفوذ کرده و لذا استدلال‌هایی از جنس عقاید التقاطی ایشان، برای ما شیعیان تازه نیست. با مرور سرمقاله روزنامه بهار واضح می‌شود که نویسنده، دین را از حکومت و سیاست جدا می‌داند و قصد کرده به هر نحو ممکن نتیجه بگیرد که خداوند امام علی(ع) را نصب نکرده چون با حق انتخاب و اختیار بشر مخالف می‌شود!

ذیلاً خلاصه‌ای از سرمقاله علی‌اصغر غروی در روزنامه بهار به رسم امانت نقل می‌شود و سپس پاسخ هر بند، با همان شماره می‌آید:

1- طبق بقره/ 124 وقتی کلمات یعنی وحی خداوند بر ابراهیم به اتمام رسید، خداوند او را «امام» قرار داد. آیا مراد از این امامت، پیشوایی سیاسی جامعه است؟

2- با بررسی «الْیومَ أکمَلْتُ لَکم دینَکم و أتْمَمْتُ عَلَیکم نِعْمَتی و رَضیتُ لَکمُ الإسلامَ دیناً» (مائده/ 3) که از معرفی علی(ع) به جانشینی سیاسی پیامبر(ص) خبر می‌دهد هشت مطلب ذیل به دست می‌آید:

الف) از آیات قبل و بعد، برمی‌آید که خداوند به پیامبر امر فرموده که هر آنچه بر او نازل می‌شود ابلاغ کند و هیچ پیشامد و گزندی وی را از انجام رسالت باز ندارد. و از سیاق آیات چنین به‌نظر می‌رسد وحی قرآن بر پیامبر، تمام شده است.

ب) اگر جمله «بَلِّغْ ما اُنْزِلَ إلَیک» (مائده/ 67) معرفی علی(ع) به خلافت می‌بود، باید بلافاصله در همین‌جا آن را ذکر می‌فرمود و به تأخیر نمی‌انداخت.

پاسخ آن است که خداوند حکیم، مطابق بقره/124 فرموده است: «و إذِ ابْتَلىَ إبراهِیمَ رَبُّهُ بِکلَِماتٍ فَأتَمَّهُنَّ قالَ إنىّ‏ِ جَاعِلُکَ لِلنَّاسِ إماماً قالَ و مِن ذُرِّیَّتى قالَ لا یَنَالُ عَهدِىَ الظَّالِمین». علی‌اصغر غروی مدعی شده است که این آیه، پایان نزول وحی بر حضرت ابراهیم(ع) را اعلام می‌کند. در حالی‌که سخن از «اتمام کلمات و وحی خدا بر ابراهیم» در میان نیست بلکه آیه اشاره دارد که خدای تعالی پس از آنکه حضرت ابراهیم(ع) را به امتحانات سختی (همچون ذبح فرزند) آزمود، به او خبر داد که وی را در جهان شهرت می‌بخشد و امام و رهبر مردمان می‌کند و همین‌طور هم شد. شهرت حضرت ابراهیم(ع) از قوم خود بیرون رفت و طریق او در دینداری سرمشق مردم شد (قَدْ کَانَتْ لَکُم اُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فى إبراهیم – ممتحنه/ 4).

غروی قصد کرده تا با کمکِ آیات 3 و 67 از سورۀ مائده، نتیجه بگیرد که مقصود از کمال دین و تمام نعمت، پایان یافتن دورۀ وحی به پیامبر اکرم(ص) است، مشابه با آنچه وی درباره حضرت ابراهیم(ع) ادعا کرده است. در آیات 3 و 67 از سورۀ مائده خداوند به پیامبر اکرم(ص) فرمان می‌دهد که بدون خوف و اندیشه از مردم، آنچه را که من بر تو وحی کرده‌ام، ابلاغ کن:

یَأیهَُّا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما اُنزِلَ إلَیْکَ مِن رَّبِّکَ و إن لَّمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رسَالَتَهُ، و اللهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ، إنَّ اللهَ لا یَهْدِى الْقَومَ الْکافرین (مائده/ 67). اى پیامبر، آنچه از پروردگارت بر تو نازل شده است به مردم برسان. اگر چنین نکنى امر رسالت او را ادا نکرده‏اى. خداوند تو را از (آسیب) مردم حفظ مى‏کند، همانا خدا مردم کافر را هدایت نمى‏کند.

الْیَومَ یَئسَ الَّذینَ کَفَرُواْ مِن دینِکُمْ فَلا تَخْشَوْهُم و اخْشَونِ الْیَومَ أکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ و أتْمَمْتُ عَلَیکُم نِعْمَتى و رَضیتُ لَکُمُ الاسلامَ دیناً (مائده/ 3). امروز کافران از دین شما نومید شدند. از آنان مترسید از من بترسید. امروز دین شما را به کمال رسانیدم و نعمت خود را بر شما تمام کردم و اسلام را دین شما برگزیدم.

علمای شیعه از قبیل علامه طباطبایی در تفسیر المیزان به قدر کفایت بحث کرده‌اند که این دو آیه در خصوص نصب امیرالمؤمنین(ع) به جانشینی رسول خدا(ص) است. آیه سوم مائده در میانۀ آیات فقهی ذبح و آیه 67 در فاصله مذمت یهود همچون یک جمله معترضه آورده شده است.

جناب غروی در ادامه نوشته است:

ج) اگر مضمون آیه سوم مائده را «نصب سیاسی» بپنداریم، با آیاتی ناسازگار می‌شود که به پیامبر دستور می‌دهد در ادارۀ دنیای مردم (یعنی همان «امر») با آنان مشورت کند: «و شاوِرهُم فی الأمر» و «و أمرُهُم شُوری بَینَهُم».

خداوند حکیم، به مسلمانان اجازه داده تا دربارۀ مسائل روزمره خودشان، مشورت کنند و البته موضوع کشورداری و سیاست مُدُن شامل آن نمی‌شود. زیرا حکومت در واقع «امر الله» است و نه «امر النّاس». قرآن مجید، «حکومت» را تماماً متعلق به خداوند دانسته و فرموده که حضرت حق به هر کس که بخواهد خواهدش داد: «قُلِ اللَّهُمَّ مَالِکَ الْمُلْکِ تُؤْتىِ الْمُلْکَ مَن تَشَاءُ وَ تَنزِعُ الْمُلْکَ مِمَّن تَشَاء» (آل‌عمران/ 26).

نویسنده به خیال خود دارد کم‌کم زمینه را فراهم می‌کند تا در انتها نتیجه بگیرد که چون انتصاب امام از سوی خداوند، نوعی جبر و تحمیل است و چون انسان آزاد آفریده شده است پس امام علی(ع) نباید منصوب از سوی خداوند باشد! البته ایشان فعلاً صلاح ندانسته‌اند تا جلوتر بروند و بگویند که نصب رسول الله(ص) نیز با انتخاب و اختیار انسان مخالف است.

وی در ادامه نوشته است:

د) علی(ع) در نهج البلاغه تأکید کرده است که حکومت سیاسی از طریق بیعت و رأی در اختیار قرار می‌گیرد، مانند نامه 6 نهج البلاغه در خطاب به معاویه. لذا خلافت، امری انتصابی از جانب خداوند نیست و جانشین سیاسی رسول خدا باید توسط مردم «انتخاب» شود.

ﻫ) علی(ع) هرگز از حق خلافت و حکومت و انتصاب خدایی سخنی نمی‌گوید و در خطبه‌های نهج البلاغه تماماً بر توانایی‌های خود تأکید دارد.

مرحوم محمد دشتی در حاشیه نامه ششم نهج البلاغه اینطور نوشته است: «این سخن امام علیه السلام، روش استدلال و مناظره بر اساس باورهاى دشمن است. زیرا معاویه به ولایت و امامت امام على علیه السلام و نصب الهى و ابلاغ رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلّم اعتقاد نداشت و تنها در شعارهاى خود، بیعت مردم و شوراى مسلمین را مطرح مى‏‌کرد. امام در استدلال با معاویه ناچار معیارهاى مورد قبول او را طرح مى‏فرماید که تو اگر بیعت را قبول دارى مردم با من بیعت کردند و اگر شورا را قبول دارى، شوراى مهاجر و انصار مرا برگزیدند، دیگر چه بهانه‏‌اى مى‏‌توانى داشته باشى؟! در صورتی که امام علیه السلام باور و اعتقادات خود را نسبت به امامت و رهبرى عترت در خطبه‌های 1 و 2 و 144 و 97 و 120 و 93 مشروحاً بیان داشته است».

سخن حق آن است که امام نیز مانند نبی، از سوی خداوند منصوب می‌شود ولیکن حاکم‌شدن آنها مستلزم پذیرش مردم است و اگر نپذیرند به عذاب دچار می‌شوند. بسیاری از کسانی که پیامبران خدا را تکذیب کردند همچون اقوام نوح و عاد و ثمود و لوط به عذاب الهی دچار شدند. برادران یوسف نیز جانشینی آن حضرت را بر پدرشان قبول نکردند و خداوند به این فرزندان ابراهیم(ع) رحم کرد و پس از آنکه یوسف را به صدارت رساند رزق برادران را در دستان او قرار داد.

امام علی(ع) بر خلاف آنچه نویسنده پنداشته از حق خلافت رسول خدا و انتصاب خدایی به کرّات سخن گفته است. خلافت رسول خدا(ص)، هم حق امیرالمؤمنین بود و هم تکلیف وی. بر خلاف آنچه این روزها رایج است، در دین خدا حق و تکلیف مانند دو طرف یک سکه واحد هستند. همه می‌دانند که پیامبر اکرم(ص) فقط به علی(ع) وصیت کرده بود. این را بسیاری از مردم، عمیقاً دانستند و فهمیدند وقتی که می‌دیدند فقط علی(ع) است که بدهی‌های پیامبر را به درستی می‌داند و می‌پردازد. آیا رسول خدا دربارۀ چند درهم وصیت می‌کند و در خصوص مسئله مهم حکومت چیزی نمی‌فرماید؟! مگر قرآن به مسلمانان توصیه نکرده است که وصیت کنند؟ (مائده/ 106).

غروی واضحاً تجاهل کرده و نوشته است:

و) همکاری مشفقانۀ علی(ع) با سه خلیفه نشان از آن دارد که او آنها را غاصب خلافت نمی‌دانسته است. در کتاب الغارات آمده که امیرالمؤمنین(ع)، خلفای اول و دوم را دو امیر شایسته شمرده است که از سنت و روش رسول خدا تجاوز نکرده‌اند.

ز) (عیناً از مقاله غروی نقل می‌شود:) اگر امیرالمومنین(ع) فرمان خدا را برخلافت خود بعد از رسول اکرم(ص) می‌یافت، آیا شجاعت و شهامت و عدالت او اقتضا نمی‌کرد که یک تنه شمشیر برکشد و فرمان و عدل خدا را جاری سازد؟! و آیا از دروازه حکمت و شهر علم نبوی بعید نبود که بیان این حق را از وقت حاجت به تأخیر اندازد؟!

ح) تمام اعتراض علی(ع) به خلفای قبل از خود، معطوف به نصب خلیفه بعدی یا انتخاب جهت‌مند آنها بوده است (که به ترتیب توسط خلفای اول و دوم صورت گرفت). او به عدم انتخاب خود در شورای سقیفه هیچ اعتراضی ندارد، بلکه واکنش وی به این بود ‌که نتوانست خود را در معرض انتخاب مردم قرار دهد.

در تورات و انجیل وعده شده است که یاران آخرین پیامبر دین مبارک او را که تا قیامت باقی است برای شما خواهند آورد، پس منتظر او بمانید (سفر پیدایش 49/10 و 18 – تثنیه 33/ 2 – مرقس 13/ 35). و ایضاً آمده که همه ملل جهان و حتی جزیره‌های زمین، منتظر دین اسلام هستند. اگر امیرالمؤمنین(ع) به مدد خلفا آمده و آنها را ارشاد کرده برای آن است که این وعده‌هایی که پیامبران از سوی خداوند به قوم‌شان رسانیده‌اند تخلّف نشود. در تلمود یهود ثبت است که دین پیامبر خاتم (که آنها او را «ماشیح» می‌نامند) در زمان نوۀ او، جهان را خواهد گرفت. و اگر حضرت علی(ع) بلافاصله جانشین رسول خدا(ص) می‌شد در زمان امام حسن یا امام حسین علیهما السلام دین اسلام، جهان را فرا می‌گرفت و صلح و رحمتی را که در زمان امام زمان(عج) وعده شده است از همان دوران امیرالمؤمنین(ع) بر مردم نازل می‌شد. حضرت ابراهیم(ع) که این را می‌دانست قوم آخر را «مسلمان» نامید: ﴿مِلَّةَ أبیکُمْ إبراهیمَ، هُوَ سَمَّاکُمُ الْمُسْلِمِینَ مِن قَبل – حج/ 78﴾ و خداوند از او قبول فرمود و در کتب انبیاء به آن بشارت داد. «شالوم» در زبان عبری همان «اسلام» است ولی یهودیان این نام خاص را به «سلامتی» ترجمه می‌کنند. به پیشگویی کتاب اشعیاء نبی توجه کنید: «دروازه‌ها را بگشایید تا امت عادل که امانت را نگاه می‌دارند داخل شوند. دل ثابت را در «سلامتی» [= اسلام] کامل نگاه خواهی داشت زیرا که بر تو توکل دارند» (اشعیاء 26/ 2 و3).

اینکه ایشان از امیرالمؤمنین(ع) انتظار دارد که یک‌تنه شمشیر بکشد و مخالفان حکومتش را از دم تیغ بگذراند شبیه استدلال خوارج است که نه رأی مولا(ع) را در ردّ حکمیت قبول کردند و نه حَکَم او یعنی مالک اشتر را. آنها ابوموسی اشعری را می‌خواستند که از قضا هیچ دشمنی با معاویه نداشت و لذا فریب عمرو بن عاص را خورد. خوارج سپس به علی(ع) می‌گفتند که اگر ما اشتباه می‌کردیم تو چرا با شمشیر ما را به راه راست هدایت نکردی؟! با اقتدا به آنان، جناب غروی یا جانب جبر را می‌گیرد و می‌گوید که علی باید شمشیر می‌کشید و حق خود را مطالبه می‌کرد و یا اختیاریِ مطلق می‌شود که خداوند نباید وصی پیامبر را انتصاب کرده باشد!

ادامه این نقد را در قسمت دوم می‌خوانید..